Ocórrenseme uns cuantos praceres domésticos de curta duración e que teñen que ver cun certo concepto dinámico de orde, de redución, de exactitude, algúns son dignos de TOC, cónstame. A ver se coincidimos nalgunha destas secretas satisfaccións caseiras:
1. Pór o espertador 9 minutos antes da hora, e gozar medio durmido eses minutos. Nunca levantarse ao primeiro toque.
2. Acabar un frasco de xel deses mil que hai xunto á ducha e que ninguén acaba.
3. Extraer a pasta dentífrica até a súa última pinga, encartándoa se é mester, e gritar: Nela, acabouse a pasta de deenteeeees! con infantil ilusión.
4. Chamar ao ascensor bastante antes de pechar a porta da casa ao irme, sacar a chave da fechadura e escoitar como acaba de chegar. Oh, pracer, odio esperar polo devandito.
5. Cascar media ducia de ovos ao facer tortilla de patacas e recoller do fregadero as doce medias cascas meténdoas unhas noutras nun único trenciño que lanzar ao lixo orgánico, ao Gasol.
6. Chegar de noite ao sofá no inverno e ouvir como rompe a diluviar fóra. Non hai sensación máis doméstica que esta. No meu mundo ideal chovería sempre polas noites e nunca polo día.
DGM
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.