Hai moito, moito tempo, cando os animais falaban, unha moza foi ó monte cun rabaño de cabras, e, cando estaba alindándoas, chegou o oso e levouna cativa a unha cova moi mala de atopar. Cada día, o oso leváballe carne, mel e froitas para que non lle faltase de nada. Pero cando saía, colocaba un bo penedo na entrada da cova, para que ela non puidese escapar. Pasou o tempo e aquela rapaza pariu un fillo do oso, e ámbolos dous seguiron illados do mundo, metidos na cova. Non vían a penas a luz do día. Foi o neno medrando e, dunha vez, preguntoulle á mai:
—Mai, ¿por que estamos decote na cova sen podermos saír?
—Verás, fillo —contestoulle a mai—, eu estouche presa, que o teu pai, o oso, raptoume e tróuxome pola forza. Desde entón mantennos pechados porque ten medo que poidamos escapulirnos.
Tantas ganas tiña o neno de coñecer outros da súa idade, de correr libremente e brincar nas campas e de ver a diferencia entre o día e a noite, que empezou a probar a mover a pedra que lle pechaba o paso, para ver de algún día poder saír.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.