Non é certo que, cando un está a dous pasos da morte, lle pasen por diante dos ollos toda a súa vida, os intres de felicidade, os erros incontables. Tampouco é verdade que se arrepinta das pequenas traizóns, das agres discusións coas persoas amadas. O único que lamentaba Ana, mentres el asañado remexía no seu bolso á procura dunha arma sen encontrala, era a súa inimaxinable petulancia. Como puido crer que ía ser capaz de botar man dun asasino ela soa, cunha gravadora e un par de botellas de viño. Se cadra porque ata o último momento confiara en que el ía fornecer unha explicación que o deixaría libre de toda sospeita, inocente como un neno. E os dous rirían do pesadelo agochados entre as sabas. Agora o pesadelo tomara posesión da vixilia, era aquel descoñecido de ollos encarnados que maldicía mentres tiraba eousas a puñados do seu bolso e as espallaba polo chan.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.