Centenario de A metamorfose (e XXXIV)

A señora Samsa e Grete inclináronse outra vez sobre as súas cartas, como para seguir escribindo, e o señor Samsa, notando que a asistenta se dispuña a contalo todo minuciosamente, detívoa, estendendo con enerxía a man cara a ela.

A asistenta, ao ver que non lle deixaban contar o que traía preparado, foise bruscamente.

-Bos días! -dixo visiblemente ofendida.

Deu medio volta con gran irritación e abandonou a casa dando unha portada terrible.

-Esta mesma tarde o despedo -dixo o señor Samsa.

Pero non recibiu resposta, nin da súa muller nin da súa filla, pois a asistenta parecía volver turbar aquela tranquilidade que acababan apenas de recobrar.

A nai e a filla levantáronse e dirixíronse cara á xanela, ante a cal permaneceron abrazadas. O señor Samsa fixo virar a súa cadeira de brazos naquela dirección, e estivo ás observar un momento tranquilamente. Logo dixo:

-Imos, imos. Esquecede dunha vez as cousas pasadas. Tede tamén un pouco de consideración conmigo.

As dúas mulleres obedecéronlle ao instante, correron cara a el, abrazáronlle e terminaron de escribir.

Logo, saíron o tres xuntos, cousa que non fixeran desde había meses, e tomaron o tranvía para ir respirar o aire puro das aforas. O tranvía, no cal eran os únicos viaxeiros, estaba alagado pola cálida luz do sol. Comodamente recostados nos seus asentos, foron cambiando impresións sobre o provir, e concluíron que, ben mirado, non era nada negro, pois os seus respectivos empregos -sobre os cales aínda non falaran claramente- eran moi bos e, sobre todo, prometían mellorar nun futuro próximo.

O mellor que de momento podían facer era cambiarse de casa. Convíñalles unha casa máis pequena e máis barata e, sobre todo, mellor situada e máis cómoda que a actual, que fora elixida por Gregorio.

Mentres charlaban, o señor e a señora Samsa déronse conta case á vez de que a súa filla, a pesar de que con tantas preocupacións perdera a cor nos últimos tempos, crecera e tíñase convertido nunha linda moza chea de vida. Sen palabras, entendéndose coa mirada, dixéronse un a outro que xa ía sendo hora de atoparlle un bo marido.

E cando, ao chegar ao final do traxecto, a filla levantouse a primeira e ergueu as súas formas xuvenís, pareceu corroborar o novos proxecto e as sas intencións dos pais.