11 de decembro de 2015

Inicio de O RETORNO

de Juan José Plans

A Terra aínda non aparecera no espazo. O astronauta consultaba nervioso os controis. Ningún fallo. Dez anos viaxando á velocidade da luz non eran suficientes como para disipar a esperanza de retornar ao mundo, que era como regresar a un pasado que parecía perdido para sempre. Esquecera a noción do tempo. Unicamente os reloxos terrestres mantíñanlle nunha realidade que era vaga nos seus pensamentos. Pero a Terra deixouse ver. Era un ínfimo punto entre millóns de puntos. Era un diminuto gran de area entre os millóns dunha praia. Dez anos son moitos anos. Esperaranme? Todo foi calculado con rigorosa precisión. E non existe nin erro de segundos. Pero é posible que se esqueceran de min. Son moitos anos dez anos. Se a radio funcionase non me sentiría tan só. O contacto cos demais finalizou case co principio da viaxe; cando escoitaba ao meu fillo, o penúltimo: «Son tan grandes as estrelas como din os libros ou son tan pequenas como se ven desde a terraza de casa?» Non lle puiden contestar. E o outro, o meu último fillo, que xa terá nove anos, como será? Neno ou nena? E como se chamará? Oh, isto debería ir máis de présa! Que cousas digo, máis de présa? Se vou á velocidade da luz, a esa velocidade que antes se cría que non se chegaría alcanzar! (Aquel ínfimo punto tomou o tamaño da cabeza dun alfinete). E Helen?
...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.