Viñeran el e maila muller dende o país de Quiroga, no antigo reino, case da raia onde se anuncia a parte de León, e non tiñan xuntas para mover o arado, nin outras forzas con que desermar o barazal máis que os seus brazos. Pero era forte o vello Zacarías, e animoso, xente de lei, que non consentiu abandonar os campos nin se amorriñou ás primeiras como fixeron outros. Non o tratou ben a sorte. Merecía outra cousa. «Aquí a pedra non se dá. E se se dá é mala, e ruín, que escuncha toda», engadiu.
Alguén dixo de facela de madeira. As árbores do río parecían cumpridas dabondo. Pero o Viedma revirouse contra o Zacarías, acaso máis anoxado pola arrogancia que lle supoñía ca polo seu comentario, e dixo:
-Dime, gallego, como ha de ser a túa casa, a casa dos teus fillos, a casa dos que aquí nos sucederán?
-Ben me apaño coa choupana que teño -teimou o pai- sano.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.