16 de agosto de 2014

2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIII)

-E iso é todo? -preguntou o canadense.
-Non. Outro bispo, Pontoppidan de Berghem, fala igualmente dun polbo sobre o que podía manobrar un rexemento de cabalaría.
-Pois si que estaban ben da cabeza os bispos de antes -dixo Ned Land.
-En fin, os naturalistas da Antigüedade citan monstros cunha boca que parecía un golfo e que eran demasiado grandes para poder pasar polo estreito de Xibraltar.
-Vaia, home! -dixo o canadense.
-E que pode haber de certo en todos eses relatos? -preguntou Conseil.
-Nada, nada en todo canto pasa dos límites da verosimilitude para desbordarse na fábula ou a lenda. No entanto, a imaxinación dos que contan estas historias require se non unha causa, polo menos un pretexto. Non pode negarse que existen polbos e luras de gran tamaño, aínda que inferior con todo ao dos cetáceos. Aristóteles comprobou as dimensións dunha lura que medía tres metros dez. Os nosos pescadores ven con frecuencia pezas dunha lonxitude superior a un metro oitenta. Os museos de Trieste e de Montpellier conservan esqueletos de polbos que miden dous metros. Ademais, segundo o cálculo dos naturalistas, un destes animais, de seis pés de longo, debería ter tentáculos de vinte e sete metros, o que basta e sobra pará facer deles uns monstros formidables.
-Péscanse desta clase nos nosos días? -preguntou Conseil.
-Se non se pescan, os mariños venos, polo menos. Un dos meus amigos, o capitán Paul Bos, do Havre, afirmoume a miúdo que el atopara un deses monstros de tamaño colosal nos mares da India. Pero o feito máis asombroso, que non permite xa negar a existencia destes animais xigantescos, produciuse hai uns anos, en 1861.
-Que feito é ese? -preguntou Ned Land.
-A iso vou. En 1861, ao nordeste de Tenerife, pouco máis ou menos á latitude na que agora nos achamos, a tripulación do Alecton viu unha monstruosa lura. O comandante Bouguer achegouse ao
animal e atacouno a golpes de arpón e a tiros de fusil, sen gran eficacia, pois balas e arpones
atravesaban as súas carnes brandas coma se fose unha gelatina sen consistencia. Tras varias infrutuosas
tentativas, a tripulación logrou pasar un nó corredizo ao redor do corpo do molusco. O nó
escorregou até as aletas caudais e parouse alí. Tratouse entón de izar ao monstro a bordo, pero o seu
peso era tan considerable que se separou da cola baixo a tracción da corda e, privado deste
ornamento, desapareceu baixa a auga.
-Ben, ese si é un feito -manifestou Ned Land.
-Un feito indiscutible, o meu bo Ned. Propúxose chamar a ese polbo «lura de Bouguer».
-E cal era a súa lonxitude? -preguntou o canadense.
-Non medía un seis metros? -dixo Conseil, que, apostado ante o cristal, examinaba de novo as
anfractuosidades do cantil submarino.
-Precisamente -respondín.
-Non tiña a cabeza -proseguiu Conseil-coroada de oito tentáculos que se axitaban na auga como unha nidada de serpes?
-Precisamente.
-Os ollos eran enormes?
-Si, Conseil.
-E non era a súa boca un verdadeiro pico de papagaio, pero un pico formidable?
-En efecto, Conseil.
-Pois ben, crear o señor, se non é a lura de Bouguer este é, polo menos, un dos seus irmáns.
Mirei a Conseil, mentres Ned Land precipitábase cara ao cristal.
-Que espantoso animal! -exclamou.
Mirei canda min, e non puiden reprimir un xesto de repulsión. Ante os meus ollos axitábase un monstro
horrible, digno de figurar nas lendas teratolóxicas.
Era unha lura de colosais dimensións, de oito metros de longo, que marchaba cara atrás con gran rapidez, en dirección do Nautilus. Tiña uns enormes ollos fixos de tons glaucos. Os seus oito brazos, ou  por mellor dicir os seus oito pés, implantados na cabeza, o que lles valeu a estes animais o nome de cefalópodos, tiñan unha lonxitude dobre que a do corpo e retorcíanse como a cabeleira das Furias. Víanse claramente o duascentas cincuenta ventosas dispostas sobre a face interna dos tentáculos baixo forma de cápsulas semiesféricas. De cando en vez o animal aplicaba as súas ventosas ao cristal do salón facendo nel o baleiro. A boca do monstro -un pico córneo como o dun papagaio- abríase e pechaba verticalmente. A súa lingua, tamén de sustancia córnea armada de varias fileiras de agudos dentes, saía axitada desa verdadeira cizalla. Que fantasía da natureza un pico de paxaro nun molusco! O seu corpo, fusiforme e inchado na súa parte media, formaba unha masa carnosa que debía pesar de vinte a vinte e cinco mil quilos. A súa cor inconstante, cambiante cunha extrema rapidez segundo a irritación do animal, pasaba sucesivamente do gris lívido ao marrón avermellado.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.