vimos terra ao Oeste. Era a Terra do Lume, á que os primeiros navegantes deron tal nome ao ver as numerosas fumaredas que se elevaban das chozas dos indíxenas.
A Terra de Lume constitúe unha vasta aglomeración de illas que se estenden sobre trinta leguas de lonxitude e oitenta de anchura, entre os 530 e os 560 de latitude austral e os 670 50' e 770 15' de lonxitude occidental. A costa pareceume baixa, pero de lonxe erguíanse altas montañas. Entre elas pareceume entrever o monte Sarmiento, de dous mil setenta metros de altura sobre o nivel do mar, un bloque piramidal de esquisto cunha cima moi aguda, e que segundo estea despexada ou velada pola bruma, díxome Ned Land: «anuncia o bo ou o mal tempo».
-Un excelente barómetro, amigo meu.
-Si, señor profesor, un barómetro natural que nunca me enganou cando navegaba polos pasos do estreito de Magallanes.
Naquel momento o pico mostrábase nítidamente recortado sobre o fondo do ceo. Era un presaxio de bo tempo. E confirmouse.
Xa en inmersión, o Nautilus aproximouse á costa, ao longo da cal navegou por espazo de varias millas. A través dos cristais do salón vin longas lianas e fucos xigantescos, eses varechs porta-peras dos que o mar libre do Polo contiña algúns especímenes; cos seus filamentos viscosos e lisos, medían até trescentos metros de lonxitude; verdadeiros cables, máis grosos que o pulgar, e moi resistentes, serven a miúdo de amarras aos navíos. Outras herbas coñecidas co nome de velp, de follas de catro pés de longo, pegadas ás concrecións coralíxenas, tapizaban os fondos e servían de niño e de alimento a miríadas de crustáceos e de moluscos, cangrexos e sepias. Alí, as focas e as nutrias dábanse espléndidos banquetes, mesturando a carne do peixe e os legumes do mar, segundo o costume inglés.
O Nautilus pasaba cunha extrema rapidez sobre aqueles fondos grasos e luxuriantes. Á caída do día achábase preto das illas Malvinas, cuxas ásperos cumes puiden ver ao día seguinte. A profundidade do mar era alí escasa, o que me fixo pensar que esas dúas illas rodeadas dun gran número de illotes deberon formar parte noutro tempo das terras magallánicas. As Malvinas foron probablemente descubertas polo soado John Davis, que lles impuxo o nome de Davis-Southern-Islands.
Máis tarde, Richard Hawkins chamounas Maiden-Islands, illas da Virxe.
Logo recibiron o nome de Malouines, ao comezo do século XVIII, por uns pescadores de Saint-Malo, e, por último, o de Falkland polos ingleses, a quen actualmente pertencen.
As nosas redes recolleron magníficos espécimenes de algas naquelas paraxes, e en particular un certo fuco cuxas raíces estaban cargadas de mexillóns, que son os mellores do mundo. Ocas e patos abatéronse por ducias sobre a plataforma e pasaron a ocupar o seu sitio na despensa de a bordo. Entre os peixes chamáronme particularmente a atención uns óseos pertencentes ao xénero dos gobios, e outros do mesmo xénero, de dous decímetros de longo, sementados de motas blancuzcas e amarelas. Admirei tamén numerosas medusas, e as máis belas do xénero, por certo, as crisaoras, propias das augas que bañan as Malvinas. Unhas veces parecían antucas semiesféricas moi lisas, asucadas por liñas dun vermello escuro e terminadas en doce festones regulares, e outras, parecían queipos investidos dos que se escapaban graciosamente anchas follas e longas poliñas vermellas.
Nadaban axitando os seus catro brazos foliáceos, e deixaban flotar á deriva os seus opulentas cabeleiras de tentáculos. Gustoume conservar algunha mostra destes delicados zoófitos, pero non son máis que
nubes-sombras, aparencias, que se funden e se evaporan fóra do seu elemento natal.
Cando os últimos cumes das Malvinas desapareceron no horizonte, o Nautilus mergullouse a uns vinte ou vinte e cinco metros de profundidade e continuou bordeando a costa americana.
O capitán Nemo continuaba sen aparecer.
Non abandonamos as paraxes da Patagonia até o 3 de abril. Navegando alternativamente en superficie e en inmersión, o Nautilus deixou atrás o ancho estuario formado pola desembocadura do Río da Prata, e achouse o 4 de abril fronte ás costas do Uruguai, pero a un cincuenta millas das mesmas. Mantiña o seu rumbo Norte e seguía as longas sinuosidades da América meridional.
Percorreramos xa dezaseis mil leguas desde noso embarque nos mares do Xapón. Cara ás once da mañá daquel día, cortamos o trópico de Capricornio polo meridiano 37 e pasamos ao longo do cabo Frío. Para decepción de Ned Land, ao capitán Nemo non parecía gustarlle a veciñanza das costas habitadas do Brasil, pois marchaba cunha velocidade vertixinosa. Nin un peixe, nin un paxaro, por rápidos que fosen, podían seguirnos, e nesas condicións as curiosidades naturais daqueles mares escaparon á miña observación. Durante varios días mantívose esa rapidez, e na tarde do 9 de abril avistabamos a punta máis oriental de América do Sur, a que forma o cabo San Roque. Pero o Nautilus desviouse novamente e foi buscar, a maiores profundidades, un val submarino formado entre ese cabo e Serra Leona, na costa africana. Ese val bifúrcase á altura das Antillas e termina, ao Norte, nunha enorme depresión de nove mil metros. Nesa zona, o corte xeolóxico do océano forma até as pequenas Antillas un cantil de seis quilómetros cortado a pico, e outra muralla non menos considerable á altura das illas do Cabo Verde, que encerran todo o continente
mergullado da Atlántida. O fondo do inmenso val está accidentado por algunhas montañas que
proporcionan aspectos pintorescos a esas profundidades submarinas. Ao falar disto fágoo seguindo os mapas manuscritos contidos na biblioteca do Nautilus, evidentemente debidos á man do capitán Nemo e trazados a partir das súas observacións persoais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.