2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXVII)

17. Do cabo de Fornos ao Amazonas

Imposible seríame dicir como cheguei á plataforma. Talvez levoume o canadense. Pero estaba alí,
respirando, inhalando o aire vivificante do mar: Xunto a min, os meus dous compañeiros se embriagaban
tamén coas frescas moléculas do aire mariño.
Quen, por desgraza, estivera demasiado tempo privado de alimento non poden lanzarse sen risco sobre a primeira comida que se lle presente. Nada nos obrigaba a nós, pola contra, a moderarnos; podiamos aspirar a pleno pulmón os átomos da atmosfera, e era a brisa, aquela brisa, a que nos infundía unha voluptuosa embriaguez.
-Ah, que bo é o osíxeno! -dicía Conseil-. Que o señor respire ás súas anchas, non tema respirar, que hai aire para todo o mundo.
Ned Land non falaba, pero nas súas poderosas aspiracións abría unha boca para facer tremer a unha quenlla. O canadense «tiraba» como unha estufa en plena combustión.
Recobramos en breve nosas forzas. Ao mirar en torno vin que nos achabamos sós na plataforma. Ningún home da tripulación, nin tan sequera o capitán Nemo, subira a delectarse ao aire libre. Os estraños mariños do Nautilus contentáronse co aire que circulaba polo seu interior.
As miñas primeiras palabras foron para expresar aos meus compañeiros a miña gratitude. Ambos prolongaran a miña existencia durante as últimas horas da miña longa agonía. Non había gratitude suficiente para corresponder a tanta abnegación.
-Bah, señor profesor!, non vale a pena falar diso -dixo Ned Land-. Que mérito hai niso? Ningún. Non era máis que unha cuestión de aritmética. A súa existencia valía máis que a nosa, logo había que conservala.
-Non, Ned -respondín-. Non valía máis. Ninguén é superior a un home bo e xeneroso, e vostede o é.
-Está ben, está ben -dicía, turbado, o canadense.
-E ti, o meu bo Conseil, sufriches moito.
-Pero non demasiado, creao señor. Faltábame un pouco de aire, si, pero creo que houbese de ir afacéndome. Ademais, ver como o señor ía asfixiándose quitábame as ganas de respirar, como se di, cortábame a respi...
Non acabou Conseil a súa frase, avergoñado de deslizarse pola trivialidade. Vivamente emocionado, díxenlles:
-Meus amigos, estamos ligados os uns aos outros para sempre, e ambos tedes dereitos sobre min, que...
-Dos que eu usarei e abusarei -replicou, interrompéndome, o canadense.
-Que? -dixo Conseil.
-Si -engadiu Ned Land-. O dereito de arrastrarlle comigo cando abandone este infernal Nautilus.
-Por certo -dixo Conseil-, imos na boa dirección?
-Si, posto que imos seguindo ao sol, e o sol, aquí, é o Norte -dixen.
-Certo, pero está por saber se nos diriximos ao Pacífico ou ao Atlántico, é dicir, cara aos mares
frecuentados ou desertos.
Non podía eu responder a esta observación de Ned Land, e moito temíame que o capitán Nemo levásenos cara a ese vasto océano que baña á vez as costas de Asia e de América. Completaría así a súa volta ao mundo submarino e regresaría aos mares nos que o Nautilus achaba a súa máis total independencia. Pero se volviamos ao Pacífico, lonxe de toda terra habitada, como podería levar a cabo os seus proxectos Ned Land?
Non tardariamos moito en coñecer a resposta a esta importante cuestión. O Nautilus navegaba rapidamente. Pronto deixou atrás o círculo polar e puxo rumbo ao cabo de Fornos. O 31 de marzo, ás sete da tarde, avistabamos a punta de América. Esqueceramos xa os nosos pasados sufrimentos. Ía borrándose en nós o recordo do aprisionamiento nos xeos. Non pensabamos xa máis que no porvir.
O capitán Nemo non volvera a aparecer nin no salón nin na plataforma. Era o segundo quen fixaba a posición no planisferio, o que me permitía saber a dirección do Nautilus. Pois ben, aquela mesma noite fíxose evidente, para satisfacción miña, que a nosa marcha ao Norte efectuábase pola ruta do Atlántico.
Informei ao canadense e a Conseil do resultado das miñas observacións.
-Boa noticia -manifestou o canadense-. Pero onde vai o Nautilus?
-Ignóroo, Ned.
-Non quererá o capitán afrontar o Polo norte, tras o Polo sur, e volver ao Pacífico polo famoso paso do Noroeste?
-Non conviría desafiarlle -dixo Conseil.
-Pois ben, abandonarémoslle antes -afirmou o canadense.
-En todo caso -engadiu Conseil-, o capitán Nemo é un gran home, e non lamentaremos coñecerlle.
-Sobre todo cando lle deixemos -replicou Ned Land.