Pepiño era listo coma unha dunisiña. Cando ollaban para el reviraba a cabeza para dous ou tres lados e esvaíase polas encrucilladas en menos do que se conta. Andaría polos oito anos e coa súa irmán Adega, eran cabreiros aló polas altas laxes do "Niño do Corvo", onde el adeprendía a tocar ribeiranas co punteiro dunha gaita.
Pero o ideal de Pepino non era esa vida sinxela. El admiraba a don Caseano, que por ese vran viñera do Brasil e trouxera un fonógrafo, paseábase nun "haiga" e tina sona de masón, porque levaba no dedo un groso anel de ouro cunha escuadra carpinteira de brillantes.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.