O capitán mirou polo obxectivo do telescopio. Axustou o foco con movementos veloces.
- O que vimos foi unha explosión atómica, desde logo - dixo ao cabo duns instantes. Suspirou e apartou o telescopio -. O que queira mirar, pode facelo, pero non é un bonito espectáculo.
- Déixeme mirar - pediu Tance, o arqueólogo -. Santo Deus!
Retrocedeu bruscamente e tropezou con Dorle, o primeiro oficial.
- Para iso percorremos tanto camiño? - preguntou Dorle mirando aos outros
- Nin sequera podemos aterrar. Regresemos canto antes.
- Quizá teña razón - murmurou o biólogo -, pero gustaríame botar unha ollada.
Empuxou a Tance ao carón e aplicou o ollo ao obxectivo.
Viu unha enorme extensión, unha infinita superficie grisácea que se estendía até o confín do planeta. Por un momento pensou que era auga, pero logo comprendeu que era escoria, un manto de escoria fundida, roto só por outeiros rochosos que xurdían a intervalos. Non advertiu o menor movemento. Todo estaba en silencio, morto.
- Bo - dixo Fomar mentres se retiraba -, non creo que atopemos verduras frescas. - Tentou sorrir, pero os seus beizos negáronse a moverse. quedou quieto, de pé, coa mirada perdida.
- Tomarei unhas mostras da atmosfera - dixo Tance.
- Eu direiche o que descubrirás - apuntou o capitán -. A maior parte da atmosfera está envelenada. Non é o que todos sospeitabamos? Non entendo a que vén tanta sorpresa. Unha explosión visible desde tan lonxe do noso sistema debe de ser algo horrible.
Penetrouse no corredor, digno e inexpresivo. A tripulación viulle desaparecer na sala de control.
(...)
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.