20 de novembro de 2012

Fragmento de UNTO DE LOBO de Manuel García Barros.

Esto que vou a contar, evos tan certo como que habernos de morrer. Esta afirmación escusaba de facela porque é ben sabido que sempre houbo burros dos que non pousan no chan os catro remos, e, polas trazas que leva, seguiraos habendo mentras que o mundo siga dando voltas: por máis de que esto de que dea voltas sea cousa que inda hoxe hai a quen non lle cabe na cachola.
O mesmo tío Silverio que anda por ai en carne e oso poderá contárvolo se queredes. El é un home de mediana edá, máis ben vello que mozo, baixote e con cara de parvo, que padece un reumatismo crónico, ou cousa así, que si ben non o ten na cama nin lle empide traballar, traino sempre un pouco amolado, e dou na manía de non falar a naide máis que dos seus males. Cando é a cabeza que o leva a onde el non queira, cando lle tiran os lomedros, cando as pernas lle queren andar para tras en ves de facelo para diante... en fin: que se pon a contar e non acaba.
(...)

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.