10 de novembro de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (C)


Algúns xefes adornábanse o pescozo con colares de contas de vidro vermellas e brancas. Case todos estaban armados de arcos, frechas e escudos, e levaban ás costas unha especie de rede coas pedras redondeadas que con tanta destreza lanzan coas súas fondas.
Un dos xefes examinaba atentamente e desde moi preto ao Nautilus. Debía de ser un «mado» de alto rango, pois se arroupaba cun tecido de follas de banano, dentado nos seus bordos e tinguido con cores moi vivas. Facilmente puidese abater ao indíxena, pola escasa distancia a que se achaba, pero pensei que máis valía esperar demostracións de hostilidade pola súa banda. Entre europeos e salvaxes, convén que sexan aqueles os que repliquen e non ataquen.
Mientra durou a marea baixa, os indíxenas merodearon polas proximidades de Nautilus, sen mostrarse excesivamente ruidosos. Ouvinlles repetir frecuentemente a palabra assai, e, polos seus xestos, comprendín que me convidaban a ir a terra firme, invitación que crin deber declinar. Aquel día non se moveu a canoa, con gran pesar de Ned Land que non puido completar as súas provisións. O hábil canadense empregou o seu tempo na preparación das carnes e as féculas que levara da illa Gueboroar.
Cando, cara ao once da mañá, as cristas dos arrecifes comezaron a desaparecer baixo as augas da marea ascendente, os salvaxes volveron á praia, na que o seu número ía acrecentándose.
Probablemente estaban a vir das illas veciñas ou da Papuasia propiamente dita. Pero até entón non vira eu nin unha soa piragua. Non tendo nada mellor que facer, ocorréuseme dragar aquelas augas, cuxa limpidez deixaba ver con profusión cunchas, zoófitos e plantas peláxicas. Era, ademais, o último día que o Nautilus debía
permanecer naquelas paraxes, se é que conseguía saír á boia coa alta marea do día seguinte, como esperaba o capitán Nemo.
Chamei, pois, a Conseil, quen me trouxo unha draga lixeira, moi parecida ás usadas para pescar ostras.
-E eses salvaxes? -preguntoume Conseil-. Non me parecen moi feroces.
-Non? Pois, con todo, son antropófagos, raparigo.
-Pódese ser antropófago e boa persoa -respondeu Conseil-, como se pode ser glotón e honrado. Ún non exclúe ao outro.
-Ben, Conseil, concédoche que son honrados antropófagos, e que devoran honradamente aos seus prisioneiros. Con todo, como non me apetece nada ser devorado, nin tan sequera honradamente, prefiro manterme alerta, xa que o comandante do Nautilus non parece tomar ningunha precaución. E agora, a traballar.
Durante dúas horas pescamos activamente, pero sen coller ningunha peza rara. A draga se enchía de orellas mariñas, de arpas, de melanias, e moi en particular dalgúns dos máis belos martelos que vira eu até ese día. Collemos tamén algunhas holoturias, recoiro perlíferas e unha ducia de pequenas tartarugas que reservamos para a despensa de a bordo.
Pero no momento en que menos mo esperaba, puxen a man sobre unha marabilla ou, por mellor dicir, sobre unha deformidade natural moi difícil de achar. Acababa Conseil de dar un golpe de draga e de elevar o seu aparello cargado de diversas cunchas bastante ordinarias, cando, de súpeto, viume afundir o brazo na rede, retirar dela unha cuncha, e lanzar un berro de conquiliólogo, é dicir, o berro máis estridente que poida producir a garganta humana.
-Que lle ocorre ao señor? -preguntou Conseil, moi sorprendido-. Mordeulle algo?
-Non, raparigo, aínda que si dese con gusto un dedo polo meu descubrimento.
-Que descubrimento?
-Esta cuncha -díxenlle mostrándolle o obxecto do meu entusiasmo.
-Pero se non é máis que unha simple oliva porfiria! Xénero oliva, orde dos pectinibranquios, clase dos gasterópodos, familia dos moluscos.
-Si, Conseil, pero no canto de estar enrolada de dereita a esquerda, estao de esquerda a dereita.
-É posible?
-Si, raparigo, é unha cuncha senestrógira.
-Unha cuncha senestrógira! -repetiu Conseil, palpitándolle o corazón.
-Mira a súa espiral!
-Ah! Pode crerme o señor se lle digo que en toda a miña vida sentín unha emoción parecida -dixo Conseil, á vez que tomaba a preciosa cuncha cunha man temblorosa.
E era para estar emocionado. Sabido é, en efecto, e así o sinalaron os naturalistas, que a tendencia destra é unha lei da natureza. Os astros e os seus satélites efectúan os seus movementos de translación e de rotación de dereita a esquerda. O home sérvese moito máis a miúdo da súa man dereita que da esquerda, e, consecuentemente, os seus instrumentos e os seus aparellos, escaleiras, fechaduras, resortes dos reloxos, etc., están concibidos para o uso da man dereita. A natureza seguiu xeralmente esta lei para o enrollamiento das súas cunchas. Todas o fan á dereita, e cando, por azar, as súas espirais fano ao contrario, os afeccionados páganas a prezo de ouro.
Achabámonos absortos Conseil e eu na contemplación do noso tesouro, co que esperaba enriquecer o museo, cando unha maldita pedra, lanzada por un indíxena, rompeu o precioso obxecto na man de Conseil.
Mentres eu lanzaba un berro de desesperación, Conseil precipitouse cara ao seu fusil e apuntou con el a un salvaxe que axitaba a súa fonda a un dez metros de nós. Quixen impedirlle que disparase, pero non puiden e o seu tiro esnaquizou o brazalete de amuletos que pendía do brazo do indíxena.
-Conseil! -gritei-. Conseill
-Que? Non veu o señor que foi o caníbal o que comezou o ataque?
-Unha cuncha non vale a vida dun home -díxenlle.
-Ah, o miserable! -exclamou Conseil-. Prefería que me rompera o ombreiro!
Conseil era sincero ao falar así, pero eu non compartía a súa opinión.
A situación cambiara desde facía algúns instantes, sen que nos deramos conta.
Unha vintena de piraguas achábanse agora preto do Nautilus. As piraguas, longas e estreitas, ben concibidas para a marcha, equilibrábanse por medio dun dobre balancín de bambú que flotaba na superficie da auga. Os remeiros, semidesnudos, manexábanas con habilidade, e eu víaos avanzar non sen inquietude.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.