Pero que podían pensar daquel longo cilindro de aceiro inmobilizado na baía, sen mastros nin cheminea? Nada bo, a xulgar pola respectuosa distancia en que se mantiveron até entón. Con todo, a súa inmobilidade debía inspirarlles un pouco de confianza, e trataban de familiarizarse con el. E era precisamente iso o que conviña evitar. As nosas armas, carentes de detonación, non eran as máis adecuadas para espantar aos indíxenas, aos que só inspiran respecto as que causan estrondo. Sen o estrépito do trono, o raio non espantaría aos homes, a pesar de que o perigo estea no lóstrego e non no ruído. Naquel momento, xa moi próximas as piraguas ao Nautilus, unha choiva de frechas abateuse sobre el.
-Diantre! Está granizando e quizá sexa unha saraiba envelenada -dixo Conseil.
-Hai que avisar ao capitán Nemo -dixen-, e introducinme pola escotilla.
Descendín ao salón. Non había ninguén, e arrisqueime a chamar á porta do camarote do capitán.
-Pase.
Entrei e achei ao capitán Nemo mergullado nun mar de cálculos, entre os que abundaban as x e outros signos alxebraicos.
-Moléstolle? -díxenlle, por cortesía.
-Si, señor Aronnax, pero supoño que ten vostede serias razóns para vir verme, non?
-Moi serias. As piraguas dos indíxenas téñennos rodeados, e dentro duns minutos verémonos asaltados por varios centenares de salvaxes.
-Ah! -dixo o capitán Nemo, coa maior calma-, viñeron coas súas piraguas?
-Si, señor.
-Pois ben, basta con pechar as escotillas.
-Precisamente, e é o que viña dicirlle.
-Nada máis fácil -dixo o capitán Nemo, á vez que, pulsando un timbre eléctrico, transmitía unha orde á tripulación.
-Xa está -díxome tras algúns instantes-. A canoa está no seu sitio e as escotillas pechadas. Supoño que non temerá vostede que eses señores destrúan unhas murallas contra as que nada puideron os obuses da súa fragata.
-Non, capitán, pero subsiste aínda un perigo.
-Cal?
-Mañá, á mesma hora, haberá que reabrir as escotillas para renovar o aire do Nautilus.
-Así é, posto que o noso navío respira como os cetáceos.
-Pois ben, se nese momento os papúes ocupan a plataforma, non vexo como poderemos impedirlles a entrada.
-Así que supón vostede que van subir a bordo.
-Estou seguro.
-Pois ben, que suban. Non vexo ningunha razón para impedirllo. No fondo, estes papúes son uns pobres diaños e non quero que a miña visita á illa Gueboroar custe a vida a un só destes desgraciados.
Dispúñame a retirarme, pero o capitán Nemo retívome e convidoume a sentarme ao seu carón. Interrogoume con interese acerca das nosas excursións e a caza, e pareceu non comprender a necesidade de carne tan apaixonadamente sentida polo arponeiro. Daquela a conversación orientouse cara a outros temas e, sen ser máis comunicativo, o capitán Nemo mostrouse máis amable.
Entre outras cousas, tocamos o tema da situación do Nautilus, encallado precisamente no mesmo estreito en que Dumont d'Urville estivo a piques de perder os seus barcos. E ao citar a de Dumont d'Urville -díxome o capitán Nemo:
-Foi un dos seus máis grandes mariños, un dos seus máis intelixentes navegantes. Para vostedes, os franceses, Dumont d'Urville é como o capitán Cook para os ingleses. Que infortunio o dese home sabio! Desafiar aos bancos de xeo do Polo sur, aos arrecifes de Oceanía e aos caníbales do Pacífico, para acabar morrendo miserablemente nun tren! Se a ese home enérxico foille dado pensar durante os últimos segundos da súa existencia, imaxínase vostede cales serían os seus pensamentos?
Ao falar así, o capitán Nemo parecía emocionado, e eu inscribín ese xesto no seu activo.
Logo, mapa en man, pasamos revista aos traballos do navegante francés, as súas viaxes de circunnavegación, a súa dobre tentativa do polo sur que lle valeu o descubrimento das terras de Adelia e Luís Felipe e, por último, os seus mapas hidrográficos das principais illas de Oceanía.
-O que na superficie dos mares fixo o seu Dumont d'Urville -díxome o capitán Nemo- fíxeno eu no interior do océano, e máis completa e máis facilmente que el. O Astrolabe e a Zelée, incesantemente zarandeados polos furacáns, non podían competir co Nautilus, tranquilo gabinete de traballo e verdadeiramente sedentario no medio das augas.
-E, con todo, capitán, hai un punto común entre as corvetas de Dumont d'Urville e o Nautilus.
-Cal?
-O de que o Nautilus encallase como elas.
-O Nautilus non encallou -respondeume fríamente o capitán Nemo-. O Nautilus está feito para repousar no leito dos mares, e eu non terei que emprender as penosas manobras que houbo de facer Dumont d'Urville para sacar á boia os seus barcos. O Astrolabe e a Zelée estiveron a piques de perderse, pero o meu Nautilus non corre ningún perigo. Mañá, no día e á hora sinalados, a marea elevarao suavemente e reemprenderá a súa navegación a través dos mares.
-Capitán, eu non poño en dúbida...
-Mañá -engadiu o capitán Nemo, levantándose- ás dúas horas e corenta minutos da tarde, o Nautilus estará á boia e abandonará, sen avaría algunha, o estreito de Torres.
O capitán Nemo inclinouse lixeiramente, en sinal de despedida. Saín e volvín ao meu camarote, onde achei a Conseil, que desexaba coñecer o resultado da miña conversación co capitán.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.