É ata certo purto desconcertante que moita xente non o sepa, porque precisamente o máis lóxico despois de non entender unha película é buscar unha posible versión escrita. Pero tras dudares moito que un sexa máis parvo ca maioría, máis tampouco un xenial decodificador de enigmas, e para esclarecer as interminables dudas e comeduras de miolo que a experiencia visual Kubrickiana acarrea, non lle queda a un máis remedio que rendirse finalmente ás xenerosas revelacións que Sir Arthur nos lega.
Descóbrese así con sorpresa que todo o que na película se vela e deixa de mencionar non é por incompetencia do director, senón máis ben intelixentemente xulgado baixo ó inveterado costume de dotar de mérito e respecto ás cousas que non logramos entender. No caso dos filmes admitir unha posible incapacidade cognitiva audiovisual sería o caro precio a pagar.
Admitindo eu por tanto, tras o visionado, a miña incapacidade de non saber que é o que realmente obriga a HAL a comportarse da maneira en que o fai; a adiviñar o sentido dos endemoniados monolitos; ou a enfermar con ese final que chega cando todavía agardas unha paliativa e pertinente media hora de epílogo aclaratorio; admitindo isto, repito, debo afirmar que o libro é incomparablemente superior á película, non só porque a historia quede minuciosamente desvelada e dese modo asimilada, senón porque aquilo que se pode chegar a asimilar é algo marabillosamente inquietante, trascendental, humano e universal.
E todo isto só o chegas a sospeitar lixeiramente no filme, botándose así a perder a súa verdadeira alma en beneficio diso que chaman arte.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.