5 de maio de 2012

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXXIII).

16. Andando pola chaira
Aquela cabina era, para falar con propiedade, o arsenal e o vestiario do Nautilus. Colgadas das paredes, unha ducia de escafandras esperaban aos expedicionarios.
Ao velas, Ned Land manifestou unha grande repugnancia á idea de introducirse nunha delas.
-Pero, Ned -díxenlle-, os bosques da illa Crespo son submariños.
-Vaia! -dixo o arponeiro, desilusionado ao ver desvanecerse os seus soños de carne fresca-, e vostede, señor Aronnax, vai meterse nunha roupaxe así?
-É necesario, Ned.
-É vostede moi libre de facelo -respondeu o arponeiro, alzándose de ombreiros-, pero o que é eu, a menos que se me obrigue, nunca me meterei nunha destas vestimentas.
-Ninguén vai obrigarlle, señor Ned -dixo o capitán Nemo.
-E Conseil, vai arriscarse? -preguntou Ned.
-Eu seguirei ao señor onde vaia -respondeu Conseil.
A unha chamada do capitán, acudiron dous homes da tripulación para axudarnos a pornos aqueles traxes impermeables, feitos de caucho e sen costuras e realizados de modo que os seus usuarios puidesen soportar presións considerables. Díxose unha armadura elástica á vez que resistente. Formados aqueles estraños traxes por chaqueta e pantalón, este se empalmaba cunhas grosas botas gornecidas cunhas pesadas solas de chumbo. O tecido da chaqueta estaba reforzado por fmas láminas de cobre, que acoirazaban o peito protexéndolle da presión das augas e que permitían o libre funcionamento dos pulmóns; as súas mangas terminaban nuns fmos luvas que deixaban ás mans gran liberdade de movementos.
Como se ve, tales escafandras perfeccionadas distaban moito de recubrimientos tan informes como as corazas de cortiza, os cofres, e os traxes mariños inventados ou preconizados no século XVIII.
O capitán Nemo, un dos seus compañeiros -unha especie de Hércules, que debía ter unha forza prodixiosa-, Conseil e eu achámonos pronto revestidos daqueles traxes, a falta tan só xa de aloxar as nosas cabezas nas súas esferas metálicas. Pero antes de proceder a esta operación, pedín permiso ao capitán para examinar os fusís que nos estaban destinados.
Un dos homes do Nautilus presentoume un fusil moi sinxelo cuxa culata, feita de aceiro e oca no seu interior, era de gran dimensión. A culata servía de depósito ao aire comprimido ao que unha válvula, accionada por un gatillo, deixaba escapar polo canón de metal. Unha caixa de proxectís, aloxada na culata, contiña unha vintena de balas eléctricas que por medio dun resorte colocábanse automaticamente no canón do fusil. Efectuado un disparo, o proxectil seguinte quedaba listo para partir.
-Capitán Nemo -díxenlle-, é unha arma perfecta e de fácil manexo. Estou a desexar probala. Pero como imos chegar ao fondo do mar?
-Neste momento, señor profesor, o Nautilus está pousado a dez metros de profundidade. Imos partir.
-Pero como sairemos?
-Vai vostede a velo.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.