Facía xa aproximadamente hora e media que sairamos do Nautilus. Era xa case mediodía, a xulgar pola perpendicularidad dos raios solares, que xa non se refractaban. A maxia das cores foi desaparecendo aos poucos, e os matices da esmeralda e do zafiro borráronse do noso firmamento. Camiñabamos a un paso regular que resoaba sobre o chan cunha gran intensidade. Os menores ruídos transmitíanse cunha rapidez á que non está afeito o oído en terra. En efecto, a auga é para o son mellor vehículo que o aire e propágase nela cunha rapidez catro veces maior.
Naquel momento, o chan adquiriu un declive moi pronunciado. A luz cobrou unha tonalidade uniforme. Alcanzamos unha profundidade de cen metros que nos someteu a unha presión de dez atmosferas. Pero os nosos traxes estaban tan ben concibidos para iso que esa presión non me causou ningún sufrimento. unicamente sentín unha certa molestia nas articulacións dos dedos, pero foi pasaxeira. En canto ao cansazo que debía producir un paseo de dúas horas, embutido nunha escafandra á que non estaba afeito, era practicamente nulo, pois os meus movementos, axudados pola auga, producíanse cunha sorprendente facilidade.
Chegados a unha profundidade de trescentos pés, viamos aínda, pero debilmente, os raios do sol. Á súa intensa luz sucedera un crepúsculo avermellado, a medio termo entre o día e a noite. Con todo, viamos aínda o suficiente como para non necesitar do concurso dos aparellos Ruhmkorff.
O capitán Nemo detívose, esperou a que me unise a el e entón mostroume co dedo unhas masas negras que se destacaban na escuridade a curta distancia.
«É o bosque da illa de Crespo», pensei. E non me equivocaba.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.