Ned Land continuaba manifestando a máis tenaz incredulidade, até o punto de mostrar ostensiblemente o seu desinterese polo exame da superficie do mar cando non estaba de servizo ou cando ningunha balea achábase á vista. E, con todo, a súa marabillosa potencia visual foinos moi útil. Pero de cada doce horas, oito polo menos pasábaas o teimudo canadense lendo ou durmindo no seu camarote. Máis de cen veces lle reconvin pola súa indiferenza.
-Bah! -respondía-, non hai nada, señor Aronnax, e aínda que existise ese animal, que posibilidades temos de velo, correndo, como o estamos facendo, á aventura? Díxose que se viu a esa besta nos altos mares do Pacífico, o que estou disposto a admitir, pero pasaron xa máis de dous meses desde ese achado, e a xulgar polo temperamento do seu narval non parece gustar de quedar queto nas mesmas paraxes. Parece estar dotado dunha prodixiosa facilidade de desprazamento. E vostede sabe mellor que eu, señor profesor, que a natureza non fai nada sen sentido; por iso, non daría a un animal lento por constitución a facultade de moverse rapidamente se non tivese a necesidade de utilizar esa facultade. Logo, se a besta existe, debe estar xa lonxe.
Non sabía eu que responder a tal argumentación. Era evidente que iamos a cegas. Pero como poderiamos proceder doutro xeito? Certo que as nosas probabilidades eran moi limitadas. A pesar de todo, ninguén a bordo dubidaba aínda do éxito, e non había un mariñeiro disposto a apostar contra a próxima aparición do narval.
O 20 de xullo atravesamos o trópico de Capricornio a 1050 de lonxitude, e o 27 do mesmo mes, o ecuador, polo meridiano 110. A fragata tomou entón unha máis decidida dirección cara ao Oeste, cara aos mares centrais do Pacífico. O comandante Farragut pensaba, con fundamento, que era mellor frecuentar as augas profundas e afastarse dos continentes e das illas, cuxas proximidades parecía evitar sempre o animal, «sen dúbida porque non había demasiada auga para el», dicía o contramestre. A fragata pasou, pois, ao longo das illas Pomotú, Marquesas e Sandwich, cortou o trópico de Cancro a 1320 de lonxitude e dirixiuse cara aos mares de China.
Por fin achabámonos no escenario da última aparición do monstro. A partir de entón pode dicirse que xa non se vivía a bordo. Os corazóns latexaban furiosamente, incubando futuros aneurismas incurables. A tripulación enteira sufría unha sobreexcitación nerviosa da que eu non podería dar unha pálida idea. Non se comía nin se durmía. Vinte veces ao día, un erro de apreciación, unha ilusión óptica dalgún mariñeiro empolicado a unha cofa, causaban un súbito alboroto, e estas emocións, vinte veces repetidas, mantíñannos nun estado de eretismo demasiado violento para non provocar unha próxima recesión. E, en efecto, a reacción non tardou en producirse. Durante tres meses, tres meses dos que cada día duraba un século, o Abraham Lincoln asucou todos os mares setentrionais do Pacífico, correndo tras das baleas sinaladas, procedendo a bruscos cambios de rumbo, virando de súpeto dun a outro bordo, parando repentinamente as súas máquinas, forzando ou reducindo o vapor alternativamente, con risco de desnivelar a súa maquinaria, e sen deixar un punto inexplorado desde as costas do Xapón ás de América. E nada! Máis nada que a inmensidade das ondas desertas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.