Rubén Darío
Habitaba preto do Olimpo un sátiro, e era o vello rei da súa selva. Os deuses dixéranlle: "Goza, o bosque é teu; se un feliz bribón, persegue ninfas e soa a túa frauta". O sátiro divertíase.
Un día que o pai Apolo estaba tañendo a divina lira, o sátiro saíu dos seus dominios e ousou subir ao sacro monte e sorprender ao deus crinado. Este castigoulle tornándolle xordo como unha roca. En balde nas espesuras da selva chea de paxaros derramábanse os trinos e emerxían os arrullos. O sátiro non ouvía nada. Filomela chegaba a cantarlle sobre a súa cabeza enmarañada e coroada de pámpanos, cancións que facían deterse os arroios e arroibarse as rosas pálidas. El permanecía impasible, ou lanzaba as súas gargalladas salvaxes e saltaba lascivo e alegre cando percibía entre as polas algunha cadeira branca e rotunda que acariñaba o sol coa súa luz loura. Todos os animais rodeábanlle como a un amo a quen se obedece.
Á súa vista, para distraerlle, danzaban coros de bacantes acesas na súa febre tola, e acompañaban a harmonía, preto del, faunos adolescentes, como fermosos efebos, que lle acariñaban reverentemente co seu sorriso; e aínda que non escoitaba ningunha voz, nin o ruído dos crótalos, gozaba de distintas maneiras. Así pasaba a vida este rei barbudo que tiña patas de cabra.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.