Inicio de Olaf e as explosións

EDUARDO GOLIGORSKY 

Olaf e as explosións

Myra apertou o botón e ouviu o zumbido característico. En poucos minutos, as ondas ultrasónicas 
terminarían de limpar a vaixela. Despois, o mecanismo automático detería o aparello e na casa volvería reinar o silencio. 

A construción semiesférica que lles servía de vivenda estaba illada no medio da chaira, onde a soidade e a monotonía alcanzaban magnitudes torturantes. Só a voz das xemelgas crebaba durante o día a muralla de inhumano illamento. Ou a conversación de Olaf, durante os breves períodos que pasaba na casa. 

Pero agora o seu esposo estaba ausente e as xemelgas durmían. Era a hora en que a atmosfera de desarraigo e reclusión facíase máis intensa. 

A cidade estaba lonxe. Olaf tardaba cinco minutos en chegar a ela no seu autopropulsor. Pero de todos os xeitos, Myra tampouco atoparía alí unha satisfacción ao seu xordo instinto gregario. 

Durante a noite os xigantescos edificios estaban desertos, abandonados polos técnicos que se trasladaban ás súas respectivas semiesferas. Ademais, estas achábanse separadas por grandes distancias que ninguén se molestaba en percorrer para gozar do dubidoso privilexio da compañía allea.

...