29 de xaneiro de 2020

Novela semanal. Cuarta entrega

Polo de agora non hai ninguén que poida atendelo, así que Duchamps decide mirar ao redor. Hai bastante afluencia, sobre todo xente xove mirando en cada andel as mellores ofertas. Ao fondo da tenda dúas rapazas pelexan por unha chaqueta azul que, entende o detective, debe de ser a derradeira unidade en tenda. Mentres os respectivos mozos se esforzan por separar as raparigas, o protagonista segue mirando pola tenda para ver se hai algo interesante. Sen embargo, as esperanzas de atopar un traxe van minguando e, xusto cando estaba a piques de marchar, escoita unha voz feminina por detrás.

Ehem... Podo axudalo en algo?, di esa voz suave. O detective dáse a volta e antes de responder decide analizar de arriba abaixo a figura que ten diante. Baixiño, pouco pelo, camisa hawaiana con botóns en tensión permanente por un bandullo que busca facerse un camiño; non é o que Duchamps esperaba, e moito menos como dependente de tenda. Chámome Amans, en que podo axudalo?, repite amablemente o señor. Pois mire, estaba buscando un traxe para ir a unha festa de alto standing, non sei se me entende. Ah, pois aquí non temos dese tipo de roupa, pero déixeme mirar no almacén. Xusto hoxe trouxeron algo procedente doutra das nosas cadeas de roupa, Minimo Dabuti, para devolver á central. Se cadra temos sorte.

Amans entra no almacén. Ao outro lado da tenda, onde estaban as dúas rapazas nunha loita sen cuartel, parece que chegaron a un acordo. Unha rapaza queda coa chaqueta e a outra pode erguerse do chan e deixar de recibir máis patadas nos ovarios. Chaqueta en brazos, a rapaza vitoriosa camiña en desfile triunfal cara á saída. Duchamps, que está no seu paso, apártase por puro instinto de supervivencia. Tampouco é cousa de ser o quinto asasinado. Xa na porta de saída, salta a alarma, a rapaza empeza a gritar nerviosa  e bota a correr. O mozo dálle os cartos a Amans, que acaba de saír do almacén, e sae correndo detrás da rapaza.

 No mostrador, Amans coloca un traxe cor azul mariño. Isto é o único que lle teño. Era unha prenda de exposición, así que lla podo deixar ben barata, di o dependente. Duchamps está contento pero amosa cara de póker para poder negociar o prezo. Quédome co traxe por corenta euros, di con voz firme. O dependente responde que o prezo non é negociable, e que ten que pagar oitenta euros ou que lisque. Duchamps paga e marcha para a casa co traxe.

Continuará...

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.