Poesías galegas, por Jorge Núñez Rodríguez - 3

Marchando outra poesía da miña xuventude no Eusebio. Espero que vos guste. Probablemente publicada en Alén da Chuvia, pero quen sabe.

3. BAÍA DO OLVIDO

Néboa, branca e fría

néboa, abrazada á baía

néboa, que todo o cubría

Siluetas de barcos

sen forzas para máis asaltos

cascaróns semiafundidos

de alma podre

entre a néboa, cruelmente arroxados

entre a néboa, en melancolía embebidos

Néboa nos corazóns marinos

tras a loita contra invencibles elementos

finalmente encallados

na Baía do Olvido

Esqueletos desastrados

varados á luz da Lúa

polos homes abandonados

polas eternas mareas recollidos

por ondas coroadas de branca

escuma aloumiñados,

vellos madeiros de entre as brumas

do Tempo rescatados

Días de gloria lonxanos quedaron

sete foron os mares surcados

innumerables foron as tormentas

incontables as grandes viaxes

Krakens e Leviatáns

illas e salvaxes

praceres e horrores

unha amada en cada porto

e unha canción nos beizos,

cando o final era un onírico pasaxe

e a vida camiñaba sobre os mortos

Máis, ai, o Tempo non espera

cumprida a hora,

sentencia longo tempo escrita

a súa execución inexorable agarda

Só vagos recordos permanecen

estremecidos ó alento mortal

de Kronos, paternidade maldita,

sempre voraz,

entre a néboa, durminte

entre a néboa, expectante

por Jorge Núñez Rodríguez, a trinta de abril de 2017