Poesías galegas, por Jorge Núñez Rodríguez - 2

Outra obra de Lugrís no Museo Maside

¡Feliz día do libro! Segunda entrada nesta serie de poesías que escribín durante os últimos anos, que serán publicadas a partir de agora nos domingos. Orixinalmente escrita cando era un zagalín no instituto e probablemente tamén publicada na revista Alén da Chuvia. Inspirada polo mural de Urbano Lugrís situado no antiguo Vecchio do centro de Coruña, por suxerencia do meu profesor Pepe.

2. OLLOS DO EXILIO

Rumor de brancas ondas

aloumiñando a vella nave.

Vento de sal

susurrando á cuberta.

Luces aló no lonxano,

destellos de treboada.

Melancólica chuvia,

lágrimas que o retorno claman,

que a esperanza saben,

que o fogar chaman.

Unha luz brota na escuridade,

chama que aviva outra chama,

quen fora brasas

polo vello ardor reavivadas.

De entre as brumas do tempo brota,

envolta en albos reflexos,

forte e sabia coma seu creador,

semente por Hércules plantada.

Entrando na baía

arriban os recordos

á orilla do mariñeiro corazón.

Tempos felices xa olvidados.

Tempos de xogos e alegría.

Tempos de xuventude recuperados.

De volta á vida parecía.

Camiña polas rúas,

medio sorriso de nostalxia,

ollos do exilio chegados,

alma de bríos renacidos.

Detense no alto dun monte

e dende a lí a mirada vaga,

a clara mañá

que pola cidade asoma,

hasta pousarse na area branca

e na luz que no océano reflexa

naquel máxico amencer.

E alzándose, murmura quedamente:

Dixenche que regresaría.

Dedicada á cidade máis fermosa do mundo.

por Jorge Núñez Rodríguez, a veintitrés de abril de 2017