Inicio de POIROT INFRINXE A LEI, de AGATHA CHRISTIE

Observara que desde había unha tempada, Hercule Poirot mostrábase descontento e intranquilo. Levabamos algún tempo sen resolver casos de importancia, deses nos que o meu pequeno amigo exercitaba o seu agudo enxeño e as súas notables facultades deductivas. Aquela mañá de Xullo, dobrou o xornal que lía e exclamou: 
-Bah! -unha exclamación moi súa que soaba exactamente como o estornudo dun gato-. Os criminais de toda Inglaterra témenme, Hastings. Se o gato está presente, os ratos non se interesan polo queixo. 
-Imaxino que a maior parte deles nin sequera coñecen a súa existencia -contestei ríndome. 
Ao mirarme, os seus ollos mostraban reproche. Él cre que o mundo enteiro pensa e fala de Hercule Poirot. Certamente, goza de gran popularidade en Londres, aínda que iso non xustifica que o seu simple nome sexa suficiente para sementar o pánico entre o hampa criminal. 
-Que opina do recente roubo de xoias en pleno día na rúa Bond? -pregunteille. 
-Un traballo moi limpo -conveu-, estou de acordo, pero non é do meu gusto. Pas de finesse, seulement de l'audace!. Un home provisto dun bastón rompe o cristal do escaparate dunha xoiaría e colle unhas cantas pedras preciosas. Uns viandantes logran detelo en flagrante delito e, acto seguido, aparece un axente da autoridade. Na comisaría, compróbase que as pedras son falsas. Que sucedeu? Nada de particular simplemente, que o ladrón cambiou as auténticas, entregándollas a un cómplice mesturado entre os honrados cidadáns que o detiveron. Irá ao cárcere, certo, pero cando salga espéralle unha pequena fortuna. Non, non está mal planeado, aínda que eu fariao mellor. Ás veces, Hastings, amólanme os meus escrúpulos. Penso que debe ser agradable enfrontarse á lei, aínda que só sexa nunha aventura, por diversión.