2ª Parte de 20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XI)

Cara as sete chegabamos por fin ao banco de madreperlas en que estas se reproducen por millóns. Estes preciosos moluscos adheríanse fortemente ás rocas por ese biso de cor escura que lles impide desprazarse. Nisto, as ostras son inferiores ás ameixas, ás que a natureza non rexeitou toda facultade de locomoción. A meleagrina ou madreperla, cunfas valvas case iguais, preséntase baixo a forma dunha cuncha redondeada, de paredes moi espesas e moi rugosas por fóra. Algunhas delas estaban formadas por varias capas e asucadas de bandas verduzcas irradiadas desde a punta. Eran ostras novas. As outras, de superficie ruda e negra, que medían até quince centímetros de anchura, tiñan dez anos e aínda máis idade. O capitán Nemo indicoume coa man ese prodixioso amontoamento de madreperlas, unha mina verdadeiramente inesgotable, pois a forza creadora da natureza supera ao instinto destrutivo do home.
Fiel a ese instinto, Ned Land apresurábase a encher cos máis fermosos exemplares un saquiño que tomara consigo. Pero non podiamos deternos. Había que seguir ao capitán, que parecía dirixirse por carreiros tan só por el coñecidos. O chan ascendía sensiblemente e ás veces ao elevar o brazo sacábao por enriba da superficie da auga. Logo, o nivel do banco descendeu de novo caprichosamente. A miúdo debiamos contornear altas rocas de formas piramidales. Nas súas escuras gretas grandes crustáceos, apostados sobre as súas altas patas como máquinas de guerra, mirábannos cos seus ollos fixos, e baixo os nosos pés reptaban diversas clases de nereidos alongando desmesuradamente as súas antenas e os seus cirros tentaculares.
De súpeto abriuse ante nós unha vasta gruta escavada nun pintoresco conglomerado de rocas tapizadas de flora submarina. Nun primeiro momento, a gruta pareceume profundamente escura. Os raios solares parecían apagarse nela por degradacións sucesivas. A súa vaga transparencia non era xa máis que luz afogada. O capitán Nemo entrou nela e nós seguímoslle. Os meus ollos afixéronse pronto a esas tebras relativas. Distinguín os arranques da bóveda, moi caprichosamente torneados, sobre alicerces naturais sólidamente sustentados na súa base granítica, como as pesadas columnas da arquitectura toscana.
Por que razón o noso incomprensible guía levábanos ao fondo daquela cripta submarina? Pronto ía sabelo. Tras descender unha pendente bastante pronunciada chegamos ao fondo dunha especie de pozo circular. Alí detívose o capitán Nemo e fíxonos unha indicación coa man. O indicado era unha ostra dunha dimensión extraordinaria, unha tridacna xigantesca, unha pila que podería conter un lago de auga bendita, un pilón de máis de dous metros de anchura e, consecuentemente, máis grande que a que adornaba o salón do Nautilus.
Achegueime a aquel molusco fenomenal. Estaba adherido polo seu biso a unha gran pedra granítica, e desenvolvíase ailladamente alí nas augas tranquilas da gruta. Estimei o peso desa tridacna en non menos de trescentos quilos. Unha ostra semellante debe conter uns quince quilos de carne e faría falta o estómago dun Gargantúa para comerse unas cantas ducias. O capitán Nemo coñecía evidentemente a existencia da ostra. Non era a primeira vez que a visitaba. Eu pensei que ao conducirnos a ese lugar quería mostrarnos simplemente unha curiosidade natural. Equivocábame. O capitán Nemo tiña un interese particular por comprobar o estado actual da tridacna. As dúas valvas do molusco estaban entreabiertas. O capitán aproximouse e introduciu o seu puñal entre as cunchas para impedir que se pechasen; logo, coa man, levantou a túnica membranosa con franxas nos bordos que formaban o manto do animal. Entre os pliegues foliáceos vin unha perla libre do tamaño dun coco. A súa forma globular, a súa perfecta limpidez, o seu admirable oriente facían dela unha xoia dun prezo inestimable. Levado da curiosidade, estendín a man para collela, para sopesala, para palpala. Pero o capitán Nemo contívome cun xesto negativo, e retirando o seu coitelo cun rápido xesto deixou que as valvas pechásense súbitamente.