Soberbia curiosidade natural e non xoia de luxo, pois non había orellas femininas que puidesen con ela. A visita á opulenta ostra terminara. O capitán Nemo saíu da gruta e tras el ascendemos ao banco de madreperlas, no medio da claridade da auga non turbada aínda polo traballo dos mergulladores. Iamos cada un polo noso lado, paseándonos, deténdonos ou afastándonos a capricho. Eu ía xa absolutamente despreocupado dos perigos que a miña imaxinación esaxerara tan ridículamente. Os fondos achegábanse sensiblemente á superficie, ata que a miña cabeza emerxeu da auga. Conseil uniuse a min e pegando a súa esfera metálica á miña saudoume amigablemente cos ollos. Pero a elevación do fondo limitábase a unhas cantas toesas e pronto nos achamos novamente no noso elemento. Pois creo ter xa o dereito de denominalo así.
Apenas pasarían dez minutos, cando o capitán Nemo detívose súbitamente. Crin que facía alto para volver, pero non foi así. Cun xesto ordenounos que nos situásemos ao seu lado, no fondo dunha ampla grieta. A súa man indicounos algo na masa líquida. Mirei atentamente e vin a uns cinco metros de distancia unha sombra que descendía cara ao fondo. A inquietante idea das quenllas volveu pasar pola miña mente. Pero equivocábame, non tiñamos que habérnolas con eses monstros do océano. Era un home, un home vivo, un indio, un negro, un pescador, un pobre diaño, sen dúbida, que viña á rebusca antes da colleita. Vin a quilla do seu bote a algúns pés por enriba da súa cabeza. O home mergullábase e ascendía sucesivamente. Unha pedra entre os pés ligada ao seu bote por unha corda constituía todo o seu equipamento técnico para descender máis rapidamente ao fondo do mar. Unha vez chegado ao fondo, a uns cinco metros de profundidade, precipitábase a coller, de xeonllos, e a encher a súa bolsa de todas as madreperlas que podía.
Logo, remontábase, baleiraba a súa bolsa e recomenzaba a súa operación, que non duraba máis que trinta segundos. Non podía vernos o mergullador por furtarnos ás súas miradas a sombra da roca. Por outra banda, como puidese sospeitar ese pobre indio que uns homes, os seus semellantes, puidesen estar alí, baixo a auga espiando os seus movementos sen perder un detalle da súa pesca? Non recollía máis dunha decena de madreperlas a cada inmersión, pois había que arrincalas do banco ao que se agarraban polo seu forte biso. E cantas daquelas ostras polas que arriscaba a súa vida estaban privadas de perlas! Eu observáballe cunha profunda atención. Realizaba as súas manobras con gran regularidade desde facía xa media hora, sen que ningún perigo parecese ameazarlle. Ía eu familiarizándome co espectáculo da súa actividade, cando, de súpeto, nun momento en que se achaba axeonllado no chan, vinlle facer un xesto de espanto, levantarse e tomar impulso para subir á superficie. A sombra xigantesca que apareceu por enriba do mergullador fíxome comprender o seu espanto. Era a dunha quenlla de gran envergadura que avanzaba diagonalmente, coa mirada acesa e as mandíbulas abertas. Sentín sobrecollido de horror, incapaz de todo movemento. O voraz animal lanzouse cara ao indio, quen se botou ao carón e puido evitar así a mordedura da quenlla pero non a súa rabexada, que lle golpeou no peito e derrubouno no chan. Apenas durara uns segundos a terrible escena. A quenlla revolveuse e dispúñase a cortar ao indio en dous, cando sentín ao capitán Nemo erguerse ao meu lado e avanzar directamente cara ao monstro, puñal en man, disposto a loitar corpo a corpo con el. No momento en que ía esnaquizar ao desgraciado pescador, o escualo advertiu a presenza do seu adversario e dirixiuse dereito cara a el. Aínda estou a ver a postura do capitán Nemo. Replegado en si mesmo, esperaba con extraordinario sangue frío a acometida do formidable escualo. Cando este precipitouse contra el, o capitán botouse ao carón cunha prodixiosa axilidade, evitou o choque e afundiulle o seu puñal no ventre. Pero con ese golpe non acabou senón que comezou o combate. Un combate terrible. A quenlla ruxira, se se pode dicir así. Saía a ondas o sangue da súa ferida. O mar tinguiuse de vermello e non vin nada máis a través dese líquido opaco. Nada máis ata que, no momento en que se aclarou algo a auga, achamos ao audaz capitán agarrado a unha das aletas do animal, loitando corpo a corpo, asestándolle unha serie de puñaladas ao ventre, pero sen poder darlle o golpe definitivo, é dicir, alcanzarlle en pleno corazón. Ao debaterse, o escualo axitaba furiosamente a auga e as trombas que producía estiveron a piques de derrubarme. Eu quixera socorrer ao capitán, pero o espanto cravábame ao chan. Miraba despavorido e vía modificarse as fases da loita. Derrubado pola forza inmensa daquela masa, o capitán caeu ao chan. As mandíbulas da quenlla abríronse desmesuradamente como unha guillotina, e nelas acabase o capitán se, rápido como o raio, Ned Land, arpón en man, non golpease con el á quenlla. A auga afogouse nunha masa de sangue axitado cun indescritible furor polos movementos do escualo. Ned Land non fallara o golpe. Eran os estertores do monstro. Golpeado no corazón, debatíase nuns espasmos espantosos que convulsionaban a auga cunha violencia tal que Conseil caeu ao chan. Mentres tanto, Ned Land axudaba a incorporarse ao capitán, que estaba indemne. O capitán Nemo dirixiuse inmediatamente cara ao indio, cortou a corda que lle ataba á pedra, tomouno nos seus brazos e dun vigoroso golpe de talón ascendeu á superficie do mar, seguido dos tres. Nalgúns instantes, milagrosamente salvados, alcanzamos a barca do pescador.
O primeiro coidado do capitán Nemo foi o de reanimar ao infortunado pescador. Non sabía eu se o lograría, aínda que así o esperaba porque a súa inmersión non fora demasiado longa. Pero a rabexada da quenlla podía ferirlle de morte. Afortunadamente, vin como aos poucos ía reanimándose baixo as vigorosas friccións de Conseil e do capitán. O home abriu os ollos. Cuán grande debeu ser a súa sorpresa, mesmo o seu espanto, ao ver o catro cabezas de cobre que se inclinaban sobre el! E que puido pensar cando o capitán Nemo púxolle na man un saquiño de perlas que sacara dun peto do seu traxe? O pobre indio de Ceilán aceptou cunha man temblorosa a magnífica esmola do home das augas. Os seus ollos desencaixados indicaban que non sabían a que seres sobrehumanos debía á vez a fortuna e a vida. A un sinal do capitán, mergullámonos novamente e, seguindo o camiño xa percorrido, ao cabo de media hora de marcha atopamos a áncora que fixaba ao chan a canoa do Nautilus. Unha vez embarcados, nos desembarazamos das nosas escafandras coa axuda dos mariñeiros.
As primeiras palabras do capitán Nemo foron para o canadense.
-Grazas, señor Land.
-É o meu desquite, capitán -respondeu Ned Land-. Debíallo.
Un asomo de sorriso aflorou aos beizos do capitán. Iso foi todo.
-Ao Nautilus -ordenou.
A embarcación deslizábase rapidamente. Algúns minutos despois, vimos o cadáver da quenlla flotando sobre a auga. Pola cor negra da extremidade das súas aletas recoñecín ao terrible melanóptero do mar das Indias, da especie das quenllas propiamente devanditas. A súa lonxitude excedía os vinte e cinco pés; a súa enorme boca ocupaba o terzo do seu corpo. Era un adulto, como se vía polo seis fileiras de dentes en forma de triángulos isósceles sobre a mandílula superior. Conseil miráballe cun interese científico, e estou seguro que o clasificaba, non sen razón, na clase dos cartilaxinosos, orde dos condropterigios de branquias fixas, familia dos selacios, xénero dos escualos.
Mentres miraba eu aquela masa inerte, unha ducia deses voraces melanópteros apareceu de súpeto ao redor da nosa embarcación. Pero sen preocuparse de nós, lanzáronse sobre o cadáver e disputáronse os seus pedazos e até os seus farrapos. Ao oito e media estabamos xa de regreso a bordo do Nautilus. Alí puiden reflexionar xa con calma sobre os incidentes da nosa excursión ao banco de Manaar. Dúas conclusións derivábanse inevitablemente deses incidentes: a demostración polo capitán Nemo da súa audacia sen igual, por unha banda, e, por outra, a da súa abnegación por un ser humano, por un dos representantes da especie da que el fuxía baixo os mares. Dixese o que dixese, ese home estraño non conseguira matar nel os seus sentimentos, a súa humanidade. Ao facerlle esta observación, el respondeume con estas palabras non exentas dunha certa emoción:
-Ese indio, señor profesor, é un habitante do país dos oprimidos, e eu son aínda, e o serei até a miña morte, dese país.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.