20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXX).

O capitán Nemo seguía sen aparecer.
Xa me fixera á idea de non verlle máis cando, o 16 de novembro, ao regresar ao meu camarote con Ned e Conseil, achei sobre a mesa unha carta. Abrina con impaciencia. Escrita cunha letra clara, un pouco gótica, a carta dicía o seguinte:

«Señor profesor Aronnax.
A bordo do Nautilus, a 16 de novembro de 1867.
O capitán Nemo ten a honra de convidar o profesor Aronnax a unha partida de caza que terá lugar mañá pola mañá nos seus bosques da illa Crespo. Espera que nada impida ao señor profesor participar na expedición, á que se convida tamén aos seus compañeiros.
O comandante do Nautilus
Capitán NEMO.»

-Unha cazaría! -exclamou Ned.
-E nos seus bosques da illa Crespo -engadiu Conseil.
-Así que vai, pois, a terra, este home -dixo Ned Land.
-Así parece indicalo claramente a carta -dixen, reléndoa.
-Pois ben, hai que aceptar a invitación -dixo o canadense-. Unha vez en terra firme, veremos que podemos facer. Por outra banda, non nos virá mal comer un pouco de carne fresca.
Sen pararme a pensar na contradición existente entre o horror manifesto do capitán Nemo polos continentes e as illas, e a súa invitación a unha cazaría nun bosque, dixen aos meus compañeiros:
-Vexamos ante todo onde está e como é esa illa Crespo.
Consultei o planisferio e aos 320 40' de latitude Norte e 1670 50'de lonxitude Oeste achei un illote que foi descuberto en 1801 polo capitán Crespo e ao que os antigos mapas españois denominaban como Roca da Prata. Achabámonos, pois, a un mil oitocentas millas do noso punto de partida.
A dirección do Nautilus, lixeiramente modificada, levábao cara ao Sueste.
Mostrei aos meus compañeiros aquela pequena roca perdida no medio do Pacífico setentrional.
-Se o capitán Nemo vai de cando en vez a terra -díxenlles-, escolle para iso illas absolutamente desertas.
Ned Land moveu a cabeza por toda resposta, antes de saír con Conseil.
Aquela noite, tras dar conta da cea, que me foi servida polo steward mudo e impasible, durminme non sen algunha preocupación.
Ao espertarme ao día seguinte, 17 de novembro, sentín que o Nautilus achábase absolutamente inmóbil. Vestinme rapidamente e fun ao gran salón. Alí estaba o capitán Nemo, esperándome. Levantouse, saudoume e preguntoume se estaba disposto a acompañarlle.
Como non fixo a menor alusión á súa ausencia durante aqueles oito días, eu abstívenme de todo comentario respecto diso, limitándome a dicirlle simplemente que tanto eu como os meus compañeiros estabamos dispostos a seguirlle.
-Tan só -engadín- desexaría facerlle unha pregunta.
-Pregunte, señor Aronnax, que se podo darlle resposta fareino con moito gusto.
-Pois ben, capitán, como é posible que vostede, que rompeu toda relación coa terra, posúa bosques na illa Crespo?
-Señor profesor, os bosques das miñas posesións non piden ao sol nin a súa luz nin a súa calor. Nin leóns, nin tigres, nin panteiras, nin ningún cuadrúpedo frecuéntanos. Só eu coñézoos e só para min crece a súa vexetación. Non son bosques terrestres, son bosques submariños.
-Bosques submariños?
-Si, señor profesor.
-E é a eles aos que me convida a seguirlle?
-Precisamente.
-A pé?
-En efecto.
-Para cazar?
-Para cazar.
-Escopeta en man?
-Escopeta en man.
Non puiden entón deixar de mirar ao comandante do Nautilus dun modo pouco considerado para a súa persoa.