O comandante Farragut, Ned Land e eu estabamos nese momento na toldilla, escrutando ávidamente as profundas tebras.
-Ned Land, ouviu vostede a miúdo o ruxido das baleas? -preguntou o comandante.
-Moitas veces, señor, pero nunca o dunha balea cuxo achado me valeu dous mil dólares.
-En efecto, gañouse vostede a curmá. Pero, dígame, non é ese o ruído que fan os cetáceos ao exhalar a auga polas seus espiráculos?
-O mesmo ruído, señor, coa diferenza de que o que acabamos de ouvir é incomparablemente máis forte, Non hai erro posible, é un cetáceo o que temos ante nós. E co seu permiso, señor -engadiu o arponeiro-, mañá ao despuntar o día dirémoslle dúas palabras ao noso veciño.
-Se é que está de humor para escoitarlle, señor Land -dixen cun ton de escasa convicción.
-Que poida eu achegarme a catro longos de arpón -replicou o canadense- e verá vostede se sente obrigado a escoitarme.
-Para achegarse a el -dixo o comandante- supoño que terei que pór unha baleeira á súa disposición.
-Está claro.
-O que significará pór en xogo a vida dos meus homes.
-E a miña -respondeu o arponeiro, coa maior simplicidade.
Cara ás dúas da mañá reapareceu con non menor intensidade o foco luminoso, a un cinco millas a barlovento do Abraham Lincoln. A pesar da distancia e dos ruídos do vento e do mar, ouvíanse claramente as formidables rabexadas do animal e até o seu xadeante e poderosa respiración. Diríase que no momento en que o enorme narval ascendía á superficie do océano para respirar, o aire precipitábase nos seus pulmóns como o vapor nos vastos cilindros dunha máquina de dous mil cabalos.
«Hum!, unha balea coa forza dun rexemento de cabalaría sería xa unha señora balea», pensei.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.