
Coa versatilidade inherente ao espírito humano, pasouse dun exceso ao extremadamente oposto. Os máis ferventes partidarios da empresa convertéronse fatalmente nos seus máis ardentes detractores. A reacción subiu desde os fondos do navío, desde os postos dos panoleiros até os da oficialidade, e, certamente, sen a moi particular teima do capitán Farragut, a fragata puxese definitivamente proa ao Sur.
Con todo, non podía prolongarse moito máis tempo esa procura inútil. O Abraham Lincoln non tiña nada que reprocharse, pois fixera todo o posible por logralo. Nunca unha tripulación dun buque da mariña norteamericana hera máis mostras de celo e de paciencia, e en ningún caso podía imputárselle a responsabilidade de fracaso. Xa non quedaba máis que regresar, e así se lle comunicou ao comandante, quen se mantivo firme na súa intención de persistir no seu empeño. Os mariñeiros non ocultaron entón o seu descontento, do que se resentiu o servizo, sen que iso queira dicir que se producise unha rebelión a bordo. Despois dun razoable período de obstinación, o comandante Farragut, do mesmo xeito que Colón noutro tempo, pediu tres días de paciencia. Se nese prazo non aparecese o monstro, o temoneiro daría tres voltas de roda e o Abraham Lincoln poría rumbo aos mares de Europa.
Tal promesa foi feita o 2 de novembro, e tivo por resultado inmediato reanimar á abatida tripulación. De novo volveu a escrutarse o horizonte coa maior atención, empeñados todos e cada
un en consagrarlle esa última mirada na que se resume o recordo. Apuntáronse os catalexos ao horizonte cunha ansiedade febril. Era o supremo desafío ao xigantesco narval, e este non podía razoablemente deixar de responder a esta convocatoria de «comparecencia».
Transcorreron os dous primeiros días. O Abraham Lincoln navegaba a presión reducida. Empregáronse todos os medios posibles para chamar a atención ou para estimular a apatía do animal, no caso de que se achase naquelas paraxes. Botáronse ao mar, á rastra, enormes anacos de touciño, para a maior satisfacción das quenllas, debo dicilo. Botáronse á auga varios botes para explorar en todas direccións, nun amplo radio de acción, o mar en torno ao Abraham Lincoln, deixado á expectativa.
Pero a noite do 4 de novembro chegou sen que se desvelara o misterio submarino.
Ao día seguinte, 5 de novembro, expiraba ao mediodía o prazo de rigor. Tras fixar a posición, o comandante Farragut, fiel á súa promesa, debía pór rumbo ao Sueste e abandonar definitivamente as rexións setentrionais do Pacífico.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.