12 de marzo de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XVIII).

Nada que se asemellase a un narval xigantesco, nin a un illote submarino, nin a un resto de naufraxio, nin a un escollo fugaz nin a nada sobrenatural.
A previsible reacción a tanto entusiasmo baldío produciuse inevitablemente. O desánimo apoderouse de todos e abriu unha brecha á incredulidade. Un novo sentimento embargounos a todos, un sentimento que se compuña de tres décimas de vergoña e sete décimas de furor. Había que ser estúpidos para deixarse seducir por unha quimera, e esta reflexión aumentaba o noso furor. As montañas de argumentos acumulados desde facía un ano derrubábanse lamentablemente. Cada un pensaba xa unicamente en desquitarse, nas horas do soño e das comidas, do tempo que sacrificara tan estúpidamente.
Coa versatilidade inherente ao espírito humano, pasouse dun exceso ao extremadamente oposto. Os máis ferventes partidarios da empresa convertéronse fatalmente nos seus máis ardentes detractores. A reacción subiu desde os fondos do navío, desde os postos dos panoleiros até os da oficialidade, e, certamente, sen a moi particular teima do capitán Farragut, a fragata puxese definitivamente proa ao Sur.
Con todo, non podía prolongarse moito máis tempo esa procura inútil. O Abraham Lincoln non tiña nada que reprocharse, pois fixera todo o posible por logralo. Nunca unha tripulación dun buque da mariña norteamericana hera máis mostras de celo e de paciencia, e en ningún caso podía imputárselle a responsabilidade de fracaso. Xa non quedaba máis que regresar, e así se lle comunicou ao comandante, quen se mantivo firme na súa intención de persistir no seu empeño. Os mariñeiros non ocultaron entón o seu descontento, do que se resentiu o servizo, sen que iso queira dicir que se producise unha rebelión a bordo. Despois dun razoable período de obstinación, o comandante Farragut, do mesmo xeito que Colón noutro tempo, pediu tres días de paciencia. Se nese prazo non aparecese o monstro, o temoneiro daría tres voltas de roda e o Abraham Lincoln poría rumbo aos mares de Europa.
Tal promesa foi feita o 2 de novembro, e tivo por resultado inmediato reanimar á abatida tripulación. De novo volveu a escrutarse o horizonte coa maior atención, empeñados todos e cada
un en consagrarlle esa última mirada na que se resume o recordo. Apuntáronse os catalexos ao horizonte cunha ansiedade febril. Era o supremo desafío ao xigantesco narval, e este non podía razoablemente deixar de responder a esta convocatoria de «comparecencia».
Transcorreron os dous primeiros días. O Abraham Lincoln navegaba a presión reducida. Empregáronse todos os medios posibles para chamar a atención ou para estimular a apatía do animal, no caso de que se achase naquelas paraxes. Botáronse ao mar, á rastra, enormes anacos de touciño, para a maior satisfacción das quenllas, debo dicilo. Botáronse á auga varios botes para explorar en todas direccións, nun amplo radio de acción, o mar en torno ao Abraham Lincoln, deixado á expectativa.
Pero a noite do 4 de novembro chegou sen que se desvelara o misterio submarino.
Ao día seguinte, 5 de novembro, expiraba ao mediodía o prazo de rigor. Tras fixar a posición, o comandante Farragut, fiel á súa promesa, debía pór rumbo ao Sueste e abandonar definitivamente as rexións setentrionais do Pacífico.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.