INICIO DE SANGUE DE TINTA

SANGUE DE TINTA
Cornelia Funke

Liña a liña 
O meu propio deserto 
Liña a liña 
O meu paraíso.
                            «Un poema»
 Marie Luise Kaschnitz,

Anoitecía e Orfeo aínda non chegara.
O corazón de Farid latexou máis rápido, como sempre que o día deixábao a soas coa escuridade. Conndeado Testa de Queixo! Onde se meteu? Nas árbores enmudecían xa os paxaros, afogados pola noite que se aveciñaba, e as próximas montañas tinguíanse de negro, queimadas polo sol poñente. Pronto o mundo estaría tan negro como á de corvo, incluso a herba baixo os pés espidos de Farid, e os espíritos rumorearían de novo. Farid só coñecía un lugar no que sentía seguro ante eles: detrás e moi pegado a Dedo Porento, tan pegado que sentía a súa calor. Dedo Porento non temía á noite: é máis a amaba...