Félix Quintanilla
82 Eridano. Unha estrela de clase espectral G5. A medida que se achegaban, aquel sol adquiría unha xeometría un tanto difícil. Un cubo resplandeciente, de luz amarelada, solitario nun inmenso lago sen carga cósmico, tratando de traspasar a escuridade cos seus raios. Un cubo colgado no espazo...
A raza aprendera habíía moito tempo a non sorprenderse de nada. Así que un cubo resplandecente, flotando na nada... Na nada? Farto sabido era que a nada non existe, que no baleiro, a enerxía adquirindo diversos aspectos éncheo todo e que todo, dalgún modo, é materia a piques de manifestarse. E segundo todas as medicións, era un sol con probabilidades de posuír vida ao seu redor. En que grao de evolución atoparíanse os planetas?
Un cubo que axiña que parecía un diamante como un zafiro foi cambiando de forma. Pronto viron que o sol era vulgarmente circular, cun halo entre violeta e amarelado e avermellado. Os efectos estelares son moi graciosos e cambian constantemente coas distancias en virtude da enerxía que ocupa e enche o baleiro entre o corpo e o observador. 82 Eridano podería ter da orde de cinco planetas, considerados como tales, máis unha vintena de corpos de certas dimensións e características dignas de terse moi en conta. Buscaron o planeta que, segundo a lei de Titius-Bode, reunise as condicións estipuladas a priori con probabilidades de vida, senón en potencia, habitable polo menos.
E alí estaba... Todo, naquel corpo do espazo próximo á estrela, reunía o imprescindible para acaparar e reter os organismos propios do transporte de vida. Razón de masa, excentricidade, distancia de perihelio...
Todas as medicións indicaban unhas óptimas circunstancias.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.