A igrexa estaba deserta.
Por encima do altar maior, un raio do sol poñente irrompía na nave central a través do vitral de cor, ancho e simple como os antigos mestres represéntano na Anunciación, e reanimaba as tintas palidecidas do tapiz posto sobre as bancadas. O coro alto, coas súas columnas barrocas de madeira esculpida, cortaba a continuación a igrexa; a obscuridad pechábase e as pequenas lámpadas eternas parpadeaban, máis e máis atrayentes, diante dos santos obscurecidos.
Ao amparo do último e macizo alicerce de pedra, reinaba unha doce penumbra. Alí estaban sentados eles, e sobre eles había un vello cadro representando o camiño da cruz.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.