20.000 leguas de viaxe baixo os mares (LXV).

O capitán Nemo despediuse e deixoume só, absorto nos meus pensamentos, que se centraban exclusivamente no comandante do Nautilus. Chegaría a saber algunha vez a que nación pertencía aquel home estraño que se xactaba de non pertencer a ningunha? Quen ou que puidera provocar ese odio que profesaba á humanidade, ese odio que buscaba talvez terribles vinganzas? Era un deses sabios descoñecidos, un deses xenios «vítimas do desprezo e da humillación», segundo a expresión de Conseil, un Galileo moderno, ou ben un deses homes de ciencia como o americano Maury cuxa carreira foi rota por revolucións políticas? Non podía eu dicilo. O azar levárame a bordo do seu barco, e posto a miña vida entre as súas mans. Acollérame fría pero hospitalariamente. Pero aínda non estreitara a man que eu lle tendía nin me ofreceu a súa.
Permanecín durante unha hora sumido en tales reflexións, procurando esclarecer aquel misterio de tanto interese para min. Subtraínme a estes pensamentos e observei o gran planisferio que se achaba estendido sobre a mesa. O meu dedo índice pousouse no punto en que se entrecruzaban a lonxitude e a latitude fixadas.
O mar ten os seus ríos, como os continentes. Son correntes especiais, recoñecibles pola súa temperatura e a súa cor, entre as que a máis notable é coñecida co nome de Gulf Stream. A ciencia determinou sobre o globo a dirección do cinco correntes principais: unha no Atlántico Norte, outra no Atlántico Sur, unha terceira no Pacífico Norte, outra no Pacifico Sur e a quinta no sur do Indico. É probable que unha sexta corrente existise noutro tempo no norte do Indico, cando os mares Caspio e Aral, unidos aos grandes lagos de Asia, formaban unha soa extensión de agua.
No punto que sinalaba o meu dedo no planisferio desenvolvíase unha destas correntes a do Kuro-Sivo dos xaponeses, o río Negro, que sae do golfo de Bengala onde lle quentan os raios perpendiculares do sol dos trópicos, atravesa o estreito de Malaca, sobe polas costas de Asia, e desvíase no Pacífico Norte cara ás Aleutianas, arrastrando troncos de alcanforeros e outros produtos indíxenas, e destacándose entre as ondas do océano pola pura cor añil das súas augas quentes. Esta corrente é a que o Nautílus ía percorrer. Eu seguíaa coa mirada, víaa perderse na inmensidade do Pacífico e sentíame arrastrado con ela.
Ned Land e Conseil apareceron na porta do salón. Os meus dous bravos compañeiros quedaron petrificados á vista das marabillas acumuladas ante os seus ollos.
-Onde estamos? Onde estamos? -exclamou o canadense-. No museo de Quebec?
-Eu diría máis ben que nos achamos no palacio do Sommerard -dixo Conseil.
-Amigos meus -díxenlles, tras indicarlles que entrasen-, non están nin en Canadá nin en Francia, senón a bordo do Nautilus e a cincuenta metros por baixo do nivel do mar.
-Haberá que crerlle ao señor, posto que así o afirma -replicó Conseil-, pero francamente este salón está feito para sorprender até a un flamenco como eu.
-Asómbrache, amigo meu, e mira, pois para un clasificador como ti hai aquí materia de ocupación.
Innecesario era estimular neste punto a Conseil. O bo raparigo, inclinado sobre as vitrinas, murmuraba xa as palabras do idioma dos naturalistas: clase dos gasterópodos, familia dos bucínidos, xénero das Porcelanas, especie dos Cyproea Madagascariensis...
Mentres así murmuraba Conseil, Ned Land, pouco conquiliólogo el, interrogábame acerca da miña entrevista co capitán Nemo. Puidera descubrir eu quen era, de onde viña, onde ía, cara a que profundidades arrastrábanos? Facíame así mil preguntas, sen darme tempo a responderlle. Informeille de todo o que sabía, ou máis ben de todo o que non sabía, e pregunteille que era o que, pola súa banda, ouvira e vira.
-Non vin nin ouvín nada -respondeu o canadense-. Nin tan sequera puiden ver á tripulación do barco. Seica os seus tripulantes serán tamén eléctricos?
-Eléctricos?
-De veras, que así podería crerse. Pero vostede, señor Aronnax -preguntoume Ned Land, obseso coa súa idea-, non pode dicirme cantos homes hai a bordo? Dez, vinte, cincuenta, cen?
-Non podo dicirllo, Ned. Pero, crea, abandone polo momento a idea de apoderarse do Nautilus ou de fuxir del. Este barco é unha obra mestra da industria moderna e eu lamentaría non velo. Son moitos os que aceptarían de bo grado a nosa situación, aínda que non fose máis que por contemplar estas marabillas. Así que mantéñase tranquilo, e tratemos de ver o que pasa en torno noso.
-Ver? -dixo o arponeiro-. Pero se non se ve nada! Se non pode verse nada nesta prisión de aceiro!
Navegamos como cegos...
Non acabara Ned Land de pronunciar estas últimas palabras, cando súbitamente fíxose a escuridade, unha escuridade absoluta. O teito luminoso apagouse, e tan rapidamente que os meus ollos sentiron unha sensación dolorosa, análoga á que produce o paso contrario das profundas tebras á luz máis brillante.