20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLV).

As esperanzas que me fixo concibir a nosa entrevista co comandante ían disipándose aos poucos. A dozura da mirada daquel home, a expresión xenerosa da súa fisonomía, a nobreza da súa porte, ían desaparecendo da miña memoria.
Volvía ver ao enigmático personaxe, si, pero tal como debía ser, necesariamente implacable e cruel.
Imaxinábamo fóra da humanidade, inaccesible a todo sentimento de piedade, un implacable inimigo dos seus semellantes, aos que debía profesar un odio imperecedeiro.
Pero ía ese home a deixarnos morrer de inanición, encerrados nesa estreita prisión, entregados a esas horribles tentacións ás que impulsa a fame feroz? Tan espantosa idea cobrou no meu ánimo unha terrible intensidade, que, co reforzo da imaxinación, sumiume nun espanto insensato.
Conseil permanecía tranquilo, en tanto que Ned Land ruxía.
Naquel momento, ouvimos un ruído exterior, o duns pasos resoando polas laxas metálicas, ao que pronto seguiu o dun corremento de ferrollos. Abriuse a porta e apareceu o steward.
Antes de que puidese facer un movemento para impedirllo, o canadense precipitouse sobre o desgraciado, derruboulle e mantívolle agarrado pola gorxa. O steward asfixiábase baixo as poderosas mans de Ned Land.
Conseil estaba xa tratando de retirar das mans do arponeiro á súa vítima medio asfixiada, e eu ía unirme aos seus esforzos, cando, súbitamente, craváronme ao chan estas palabras, pronunciadas en francés:
-Acougue, señor Land, e vostede, señor profesor, teña a amabilidade de escoitarme.