1 de outubro de 2011

20.000 leguas de viaxe baixo os mares (XLII).

-Pois ben, Ned, agardemos -respondín-. É evidente que estes descoñecidos non teñen a intención de deixarnos morrer de fame, xa que se así fóra non tería sentido a comida de onte.
-A menos que ese sentido sexa o de cebarnos -replicou Ned.
-Protesto! -respondín-. Non caimos entre canibais.
-Unha anduriña non fai verán -dixo con seriedade o canadense-. Quen sabe se esta xente non estará privada desde hai moito tempo de carne fresca, e nese caso, tres homes sans e ben constituídos como o señor profesor, o seu doméstico e eu...
-Afaste de si esas ideas, señor Land -respondín ao arponeiro-, e, sobre todo, non se base nelas para encolerizarse contra os nosos hóspedes, o que non faría máis que agravar a nosa situación.
-En todo caso - dixo o arponeiro-, teño unha fame endiablada, e xa sexa a cea ou o xantar, non chega.
-Señor Land -repliquei-, hai que conformarse ao regulamento da bordo, e supoño que os nosos estómagos adiantan á campá do cociñeiro.
-Pois ben, porémolos en hora -dixo con tranquilidade Conseil.
-Só vostede podería falar así, amigo Conseil -replicou o irascible canadense-. Vese que usa vostede pouco a súa bilis e os seus nervios. Sempre tranquilo! Sería vostede capaz de morrer de fame antes que de queixarse.
-De que serviría? -dixo Conseil.
-Pois serviría para queixarse! Xa é algo. E se estes piratas (e digo piratas por respecto e por non contrariar ao señor profesor, que prohibe chamarlles canibais) figúranse que van gardarme nesta gaiola na que me afogo, sen ouvir as imprecacións con que eu sazono os meus arrebatos, equivócanse de xeito total. Vexamos, sefíor Aronnax, fale con franqueza, cre vostede que nos terán por moito tempo nesta gaiola de ferro?
-En verdade, sei tanto como vostede, amigo Land.
-Pero que é o que vostede supón?
-Supoño que o azar fixonos coñecer un importante segredo. E se a tripulación deste barco submarino ten interese en manter ese segredo, e se ese interese é máis importante que a vida de tres homes, creo que a nosa existencia se acha gravemente comprometida. No caso contrario, o monstro que nos tragou devolveranos na primeira ocasión ao mundo habitado polos nosos semellantes.
-A menos -dixo Conseil- que nos enrolen na súa tripulación e gárdennos así con eles.
-Até o momento -replicou Ned Land- en que algunha fragata, máis rápida ou máis afortunada que o Abraham Lincoln, apodérese deste niño de bandidos e envíe á súa tripulación, e a nós con ela, a respirar por última vez á extremidade da súa verga maior.
-Bo razoamento, Ned -dixen-. Pero aínda non se nos fixo, que eu saiba, ningunha proposición. Inútil, pois, discutir o partido que debamos tomar ata que sexa necesario. Repítollo, agardemos; tomemos consello das circunstancias e abstengámonos de toda acción, posto que non hai nada que facer.
-Ao contrario, señor profesor -respondeu o arponeiro, que non quería darse por vencido-, hai que facer algo.
-Que, señor Land?
-Escaparnos.
-Escaparse dunha prisión «terrestre» é a miúdo dificil, pero facelo dunha prisión submarina, paréceme absolutamente imposible.
-Imos, amigo Ned! -dixo Conseil-, que vai responder á obxección do señor? Eu non podo crer que un americano se ache nunca a falta de recursos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.