Á figura humana, por suposto, tamén se lle asignaban unhas cores concretas. A muller represéntase coa pel pintada en amarelo pálido ou rosa, mentres que ao home aplicábaselle o avermellado escuro ou marrón.
A cor neutro, que se aplica aos fondos, evita calquera continxencia que inclúa referencias a cambios de luz ou de tonalidade nas escenas.
O ton do fondo varía nos diferentes períodos. Do grisáceo característico do Imperio Antigo pásase ao branco luminoso no Imperio Novo e, posteriormente, ao ocre.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.