13 de agosto de 2019

HISTORIA DA ARTE

Uso simbólico da cor
Na arte exipcia a cor aplicábase á arquitectura, aos relevos murais, á estatuaria, aos sarcófagos, aos papiros e aos complementos decorativos. Nos exteriores, a gama cromática estaba dominada polas cores puras que se avivaban coa incidencia do sol, mentres, nos interiores, utilizábanse medias tintas, aínda que sen gradaciones tonales dentro de una mesma imaxe. En ambos os casos a pintura aplicábase de forma plana.

O uso da cor responde a unha programación establecida a priori. Cada un das cores posúe unha simboloxía concreta. É dicir, as cores son portadores de valores que representan a esencia das cousas, van máis aló da súa aparencia externa e, por tanto, da súa función decorativa. De igual forma, a generalización de pedras preciosas e metais como o ouro, sempre tivo unha finalidade simbólica que nada tiña que ver cun valor de cambio. A súa utilización respondía, pois, ao poder de evocación da pedra e tamén ás calidades e virtudes que se asociaban ás súas cores e reflexos luminosos. O fenómeno da inundación anual de Exipto, como xa se dixo, producíano as choivas do África Central que alimentaban as dúas ramas do río, o Nilo Branco, que tiña a súa orixe no lago Alberto (no límite entre o Zaire e Uganda), e o Nilo Azul, que procedía de Abisinia (Etiopía). As dúas ramas do río uníanse á altura de Xartum (Sudán) e discorrían conxuntamente até a desembocadura.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.