26 de marzo de 2017

Visión do baluarte

Hans Christian Andersen

Visión do baluarte

É outono. Estamos no alto do baluarte contemplando o mar, asucado por numerosos barcos, e, de lonxe, a costa sueca, que se destaca, altiva, á luz do sol poñente. Ás nosas costas descende, abrupto, o bosque, e rodéannos árbores magníficas, cuxo amarelo follaxe vai desprendéndose das ramas. Ao fondo hai casas lóbregas, con empalizadas, e no interior, onde o sentinela efectúa o seu monótono paseo, todo é angosto e tétrico; pero máis tenebroso é aínda do outro lado da enreixada cárcere, onde se achan os presidiarios, os delincuentes peores.
Un raio do sol poñente entra na espida cela, pois o sol brilla sobre os bos e os malos. O preso, hosco e rudo, dirixe unha mirada de odio ao morno raio. Un paxariño voa ata a reixa. O paxaro canta para os bos e os malos. O seu canto é un breve trino, pero o paxaro queda alí, axitando as ás. Arríncase unha pluma e se esponxa as do pescozo; e o mal home encadeado mírao. Unha expresión máis doce debúxase na súa hosca cara; un pensamento que el mesmo non comprende claramente, brota no seu peito; un pensamento que ten algo de común co raio de sol que entra pola reixa, e coas violetas que tan abundantes crecen alá fóra na primavera. Logo resoa o corno dos cazadores, melódicos e vigorosos. O paxaro asústase e bótase a voar, afastándose da reixa do preso; o raio de sol desaparece, e volve reinar a escuridade na cela, a escuridade no corazón daquel home malo; pero o sol brillou, e o paxaro cantou.
Seguide resoando, fermosos toques do corno de caza! O atardecer é apracible, o mar está en calma, terso como un espello.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.