Ao redor do ano 3000 a.C. produciuse no antigo Exipto o paso da prehistoria á historia, co desenvolvemento dunha serie de importantes cambios, tales como o nacemento da escritura, a mellora do sistema de rega, que comportou colleitas máis abundantes, e a unificación política do país, coa fusión do Alto e Baixo Exipto.
Xeralmente identifícase a Narmer co lendario Menes, que segundo a tradición converteuse no primeiro faraón de Exipto. O rei Menes, procedente do sur, estableceu a capital nunha cidade desta zona, en Tinis, polo que as dúas primeiras dinastías denomínanse tinitas. Durante este período levaron a cabo obras de irrigación que fixeron habitable a zona do Fayum, no norte. Nas paletas conmemorativas e de tocador atópanse as primeiras imaxes que relatan as loitas entre os diferentes nomos. Ao primeiro rei Menes sucedéronlle outros reis procedentes de Tinis, que gobernaron durante case catro séculos. Deste período non coñecemos máis que o nome dos reis e algún relato mítico, como o que atribúe a morte de Menes á fame voraz dun hipopótamo. Durante esta época consolidouse a prosperidade do país. Este estaba organizado por unha administración burocrática, que era controlada polo faraón.
Durante as primeiras dinastías, período tinita, perfiláronse as principais características da civilización exipcia. O momento máis esplendoroso do Imperio Antigo tivo, con todo, lugar máis tarde, no transcurso das dinastías III, IV, V e V, aproximadamente entre o 2700 e 2160 a.C.
O rei Djoser do III dinastía (h. 2640-h. 2575 a.C.) trasladou a capital a Menfis, no delta, iniciándose entón a primacía do baixo Exipto. Djoser tentou lexitimar o poder do seu goberno cunha centralización férrea da administración e o reforzo da divindade solar, o deus Ra, en detrimento de Horus, que fora a divindade tinita primordial. Os reis foron considerados desde entón fillos directos de Ra, deus absoluto.
A dinastía máis significativa foi o IV, período de gran apoxeo, durante o cal se construíron as colosais pirámides dos faraóns Cheops, Chefren e Micerino, consideradas unha das Sete Marabillas do Mundo. Establecéronse ademais contactos comerciais coa costa oriental do Mediterráneo e, a través do Mar Vermello, con Arabia e as costas de Somalia.
Durante o V dinastía, a última do Imperio Antigo, o rei Pepi emprendeu campañas contra tribos semíticas en Palestina e, no sur, a fronteira ampliouse ata a segunda catarata. A pesar dos éxitos militares, o poder da nobreza foi aumentando e afianzándose como queda de manifesto na progresiva suntuosidad das tumbas. Durante o reinado de Pepi II o Imperio quedou desintegrado, iniciándose o denominado Primeiro Período Intermedio, etapa histórica moi pouco coñecida, caracterizada polas loitas intestinas entre a nobreza que gobernaba o país.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.