20.000 leguas de viaxe baixo os mares (CVII)

24. O reino da coral
Ao día seguinte, esperteime coa cabeza singularmente despexada, e vin con sorpresa que me achaba no meu camarote. Os meus compañeiros estaban tamén reintegrados ao seu sen darse conta, como eu. E tamén como eu, ignoraban o ocorrido nesa noite. Para desvelar o misterio, só podía confiar no azar do porvir.
A idea de saír do camarote levoume a preguntarme se me acharía preso ou libre novamente.
Libre por completo.
Abrín a porta, percorrín os corredores e subín a escaleira central. As escotillas, pechadas a véspera, estaban abertas. Cheguei á plataforma, onde xa estaban, esperándome, Ned e Conseil. Ás miñas preguntas responderon dicindo que non sabían nada. Sorprendéralles acharse no seu camarote, ao espertarse dun pesado soño que non deixara neles lembranza algunha.
O Nautilus estaba tan tranquilo e tan misterioso como sempre, navegando pola superficie das ondas a unha marcha moderada. Nada parecía cambiar a bordo.
Ned Land observaba o mar cos seus ollos penetrantes. Non había nada á vista. O canadense non sinalou nada novo no horizonte, nin vea nin terra.
Sopraba unha sonora brisa do Oeste, que encrespaba ao mar en longas ondas, sometendo ao Nautilus a un sensible abalo.
Tras renovar o seu aire, o Nautilus mergullouse a unha profundidade media de quince metros, ao obxecto, ao parecer, de poder emerxer rapidamente á superficie, operación que, contra toda costume, practicouse en varias ocasións durante aquela xornada do 19 de xaneiro. En todas elas, o segundo subía á plataforma e pronunciaba a súa frase habitual.
O capitán Nemo non apareceu durante toda a mañá. O único membro da tripulación a quen vin foi ao steward, que me serviu a comida coa súa exactitude e mutismo de costume.
Cara ás dúas da tarde achábame no salón, ocupado en clasificar as miñas notas, cando apareceu o capitán. Ao meu saúdo respondeu cunha inclinación case impercetible, sen dirixirme a palabra. Volvín ao meu traballo, esperando que me dese quizá algunha explicación sobre os acontecementos da noite anterior, pero non me dixo nada. Mireille. O seu rostro denunciaba a fatiga, os seus ollos arroibados non foran refrescados polo soño. Toda a súa fisonomía expresaba unha profunda tristeza, un sentimento de pesadumbre real. Ía e viña, sentaba e incorporábase, tomaba un libro ao azar para deixalo deseguido, consultaba os seus instrumentos sen tomar notas como adoitaba, e parecía non poder estar quieto nin un instante.
Ao fin achegouse a min e díxome:
-É vostede médico, señor Aronnax?
Era tan inesperada a súa pregunta, que quedei mirándolle sen responder.
-É vostede médico? -repetiu-. Sei que algúns dos seus colegas fixeron estudos de medicamento, como Gratiolet, Moquin-Tandon e outros.
-En efecto -dixen-. Son médico e practiquei durante varios anos como interno de hospitais, antes de entrar no Museo.
-Ben, moi ben.
A miña resposta satisfixo evidentemente ao capitán Nemo.
Ignorando cales puidesen ser as súas intencións, esperei que me fixese novas preguntas, reservándome para responderlle segundo as circunstancias.
-Señor Aronnax, aceptaría vostede asistir a un dos meus homes?
-Ten vostede un enfermo?
-Si.
-Estou á súa disposición.
-Sígame.