Na época na que aconteceron istos feitos atopabame eu de volta dunha exploración centífica emprendida nas malas terras de Nebraska, nos Estados Unidos. Na miña calidade de profesor suplente do Museo de Historia Natural de París, o goberno francés fixérame delegado naquela expedición. Tras pasar seis meses en Nebraska, cheguei a New York, cargado de preciosas coleccións, cara finais de marzo. O meu retorno a Francia estaba fixado para os primeiros días de maio. Agardando o momento de partir, ocupabame en clasificar as miñas riquezas mineralóxicas, botánicas e zoolóxicas. Foi entón cando aconteceu o incidente do Scotia.
Estaba eu perfectamente ao corrente de a cuestión que dominaba a actualidade. ¿Cómo podería non estarlo? Tivera leído e releído todos os diarios americanos e europeos, mais en balde. O misterio intrigaba. Na imposibilidade de formarme unha opinión, oscilaba dun extremo a outro. Que algo tivera, era indudable, e aos incrédulos se lles invitaba a mirar ao Scotia.
A miña chegada a Nova York, o problema estaba máis candente que nunca. A hipótese do islote flotante, do escollo inaprehensible, sostida por algunhas persoas pouco competentes, tivera quedado abandonada xa. Porque, en efecto, cómo tivera podido un escollo desprazarse con tan prodixiosa rapidez sen unha máquina no seu interior? Esa rapidez nos seus desprazamentos é o que fixo rexeitar a existencia dun casco flotante, do enorme resto dun naufraxio.
Quedaban, pois, tan só dúas solucións posibles ao problema, solucións que congregaban a dous bandos ben diferenciados: dunha parte, os que creían nun monstro dunha forza colosal, e doutra, os que se pronunciaban por un barco «submariño» dunha gran potencia motriz.
Agora ben, esta última hipótese, admisible despois de todo, non puido resistir a as investigacións efectuadas nos dous mundos. Era pouco probable que un simple particular tivera á súa disposición un enxenio mecánico desa natureza.
Onde e cando tivera podido construirlo, e cómo tivera podido manter en secreto a súa construcción?
Únicamente un goberno podía poseer unha máquina destructiva semellante. Nistos desastrosos tempos nos que o home esforzase por aumentar a potencia das armas de guerra é posible que un Estado trate de construir en secreto un arma semellante. Despois dos fusiles «chassepot», os torpedos; despois dos torpedos, os arietes submariños; despois destes.... a reacción. Ao menos, así pode agardarse.
Mais houbo de abandonarse tamén a hipótese dunha máquina de guerra, ante as declaracións dos gobernos. Tratándose dunha cuestión de interese público, pois isto afectaba ás comunicacións transoceánicas, a sinceridade dos gobernos non podía ser posta en dúbida. Ademais, ¿cómo podía admitirse que a construcción dese barco submariño tivera escapado aos ollos do público? Gardar o secreto nunha cuestión semellante é moi dificil para un particular, e ciertamente imposible para un Estado cuxas accións son concienzudamente vixiadas polas potencias rivais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.