Dentro dese Concello, entre as súas paredes cheas de certificados mal colgados e carteis de campañas políticas esquecidas, estaba o señor Anxo Fotherington. Anxo fora recentemente nomeado Concelleiro de Deportes. Este nomeamento sería unha gran noticia para alguén interesado no deporte, excepto por un pequeno detalle: Anxo sabía tanto de deportes como un peixe sabe da teoría da relatividade. É dicir, nada en absoluto.
Como chegou Anxo a este posto? A resposta, como tantas outras cousas inexplicables na vida, débese a un xiro do destino tan absurdo que semellaba obra dun guionista de comedias mal pagado. A cidade necesitaba un Concelleiro de Deportes urxentemente despois de que o anterior concelleiro decidise mudar a un lugar onde os deportes fosen menos competitivos e máis teóricos. A elección de Anxo debeuse a un malentendido monumental, alimentado polo seu apelido que soaba vagamente deportivo, a súa habilidade para facer unha reverencia perfecta, e un encontro casual co alcalde nunha tarde particularmente húmida na cafetería local.
Anxo, un home cuxa idea de exercicio consistía en levantar a cunca de té máis pesada que puidese atopar, estaba de súpeto na posición envexable (aínda que lixeiramente aterradora) de ter que supervisar todas as actividades deportivas do pobo. Isto incluía o fútbol, o crícket, a natación e, para a súa total confusión, algo chamado "pádel", que sospeitaba que era un prato exótico servido con salsa de menta.
No seu primeiro día no cargo, Anxo decidiu que a mellor maneira de abordar a súa ignorancia era facer o que calquera persoa razoable faría no seu lugar: finxir. Dirixiuse ao estadio local coa firme intención de observar o que el asumía era un partido de fútbol. O que atopou foi un grupo de persoas correndo, berrando e pateando un balón dun xeito que lle recordou vagamente un ritual de apareamento de aves exóticas que vira unha vez nun documental.
"Ah, si!", exclamou con entusiasmo mentres saudaba aos xogadores. "Nada como un bo partido de... este deporte!"
Os xogadores mirárono cunha mestura de confusión e preocupación, pero Anxo mantívose firme. Caminou polo campo, tomando notas nun pequeno bloc que comprara especificamente para este propósito. As súas notas incluían frases como "correr en círculos: estratexia ou simplemente exercicio?" e "balón: obxecto crucial, investigar máis tarde".
O problema real comezou cando Anxo foi convidado a dar un discurso na inauguración do novo campo de crícket. Escoitara vagamente sobre o crícket antes, pero sempre asumira que era algo que a xente facía para pasar un anaco mentres discutían sobre o tempo. Armado con este coñecemento superficial, plantouse ante a multitude, sorriu amplamente, e comezou o seu discurso.
"É unha honra estar aquí hoxe para inaugurar este magnífico... eh... terreo de xogo", comezou. "O crícket é un deporte nobre, cheo de... er... nobreza. E por suposto, todos sabemos que o obxectivo do xogo é... ben, é facer algo moi importante con ese pau longo e esa pequena bola vermella".
A multitude, composta na súa maioría por entusiastas do crícket que pasaran toda a súa vida discutindo sobre como debían ser as dimensións exactas dunha cancha de crícket, mirárono coa boca aberta. Anxo continuou, animado polo silencio da audiencia, que interpretou como un signo de asombro e admiración.
"En resumo", dixo, concluíndo o seu discurso cun floreo verbal que esperaba que fose recordado nos anais da historia deportiva local, "xoguemos ao crícket coa mesma paixón que poñemos noutras actividades importantes!"
O discurso foi recibido cun aplauso dubitativo, o que Anxo interpretou erradamente como un triunfo.
Pero a verdadeira proba para Anxo chegou cando lle pediron que organizase o torneo anual de deportes do pobo. Este evento era a xoia da coroa do calendario deportivo local, unha competición feroz que involucraba a equipos de todo o condado. Sen ter a menor idea do que implicaba organizar tal evento, Anxo decidiu innovar.
Pensou que sería unha excelente idea mesturar diferentes deportes nun só evento. "Ao fin e ao cabo", razoou, "se un deporte é bo, dous deben ser mellores". Así que organizou unha serie de competicións que incluían cousas como "Fútbol con Bate de Crícket", "Natación con Balón de Fútbol" e, a súa favorita persoal, "Tenis no Campo de Rugby".
O día do torneo chegou, e o caos foi, nunha palabra, lendario. Os equipos de rugby intentaron xogar ao tenis, pero descubriron que as raquetas eran inútiles cando se enfrontaban a unha pelota ovalada. Os xogadores de crícket foron descalificados por intentar batear un balón de fútbol a través das porterías, e os nadadores queixáronse de que o balón de fútbol era un estorbo innecesario na piscina.
A pesar do desastre monumental, ou quizais grazas a el, Anxo gañou unha reputación na comunidade. Os veciños adorábano polo seu enfoque "fóra do común" aos deportes, aínda que sospeitaban que probablemente non debía achegarse a ningún evento deportivo real.
Finalmente, e tras unha intervención diplomática do alcalde, Anxo foi reasignado a un posto máis axeitado: Concelleiro de Cultura e Artes. Alí, destacou organizando recitais de poesía nos que accidentalmente contratou a unha banda de rock para a música de fondo e convenceu ao poeta local de que os haikus eran máis efectivos se se recitaban cun megáfono.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.