Inicio de UN CUBO DE AIRE

Un cubo de Aire
FRITZ LEIBER
 
Papá enviárame a buscar outro cubo de aire. Acababa de enchelo, e a maior parte da calor filtrouse dos meus dedos, cando vin a cousa.
Xa se sabe, ao principio crin que era unha rapaza. Si, a cara dunha fermosa moza relucindo na escuridade e mirándome desde o quinto piso do apartamento oposto, que pouco máis ou menos é o que queda por encima da branca manta de aire conxelado que ten catro pisos de espesor. Eu xamais vira a unha moza viva excepto nas vellas revistas -Sis é só unha criatura e mamá está moi enferma e triste- e deume tal sobresalto que deixei caer o cubo. E a quen non lle ocorrería sabendo que todos na Terra estaban mortos excepto papá, mamá, Sis v eu?
Aínda así, supoño que non debía sorprenderme. Todos vemos visións de cando en vez. 
Mamá tenas malas, a xulgar polo modo en que se desorbitan os seus ollos ante nada e ponse a gritar e a gritar. e aníñase contra as mantas que penden en torno do Niño. Papá di que é natural que ás veces reaccionemos asi.
Cando recuperei o cubo e puiden volver mirar ao apartamento oposto tiven unha lixeira idea do que mamá podía sentir naqueles momentos, porque vin que non era unha moza en absoluto, senón unha luceciña que se movía de maneira furtiva de xanela en xanela coma se algunha das crueis estreliñas caera do ceo sen aire, para investigar por que a Terra se afastara do sol e quizá para cazar algo co que atormentala ou aterrorizaría agora que a Terra carecía da protecci6n solar.

...