Pío Baroja - O Trasgo
O comedor da venda de Aristondo, sitio onde nos reuniamos despois de cear, tiña no pobo as honras de casino. Era unha habitación grande, moi longa, separada da cociña por un tabique, cuxa porta case nunca se pechaba, o que permitía chamar a cada paso para pedir café ou unha copa á simpática Maintoni, a dona da casa, ou ás súas fillas, dúas raparigas a cal máis bonitas; unha delas, seria, abstraída, con esa mirada doce que dá a contemplación do campo; a outra, vivaracha e de mal xenio.
As paredes do cuarto, blanqueadas de cal, tiñan por todo adorno varios números de La Lídia, postos con moita simetría e suxeitos á parede con tachuelas, que deixaron de ser douradas para quedar negras e mugrientas.
A man do patrón, José Ona, víase naquilo; o seu carácter, recto e ao mesmo tempo bonachón e doce como o seu apelido (Ona en vascuence significa bo), se traslucía na orde, na simetría, na bondade, se se me permite a palabra, que inspiraran a ornamentación do cuarto.
Do teito do comedor, cruzado por longas vigas negruzcas, colgaban dous quinqués de petróleo, deses de cociña, que aínda que daban algo máis fume que luz, iluminaban bastante ben a mesa do centro, coma se dixésemos, a mesa redonda, e bastante mal outras mesas pequenas, diseminadas polo cuarto.
Todas as noites tomabamos alí café; algúns preferían viño, e charlabamos un intre o médico novo, o mestre, o empregado da fundición, Pachi o carteiro, o cabo da Garda Civil e algúns outros de menor categoría e representación social.
...
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.