Aforismos de Leonardo

616.- O ligustro e o merlo.- O ligustro sentía nas súas delgadas ramas, cargadas de froitos novos, as feridas que lle causaba coas súas garras e o seu pico un importuno merlo; e acusábao con doentes queixas, pedíndolle que, xa que lle roubaba os seus delicados froitos, deixáselle polo menos as follas que o defendían do quemante sol, e non o descortezase, espíndoo coas súas agudas uñas, da súa tenra pel. A iso contestou o merlo con groseira aspereza: 

-Cala, vil arbusto! Ignoras que a natureza che manda estes froitos para o meu nutrimiento? Non sabes que se estás no mundo é para alimentarme? Non prevés, vilán, que no próximo inverno farán lume coa túa leña? 

Palabras todas estas que foron pacientemente escoitadas pola planta, aínda que non sen bágoas. Pouco tempo despois, o merlo foi collido nunha rede e os cazadores cortaron algunhas ramas para construír unha gaiola onde encarceralo, sendo casualmente elixidas para formar o enrejado da gaiola algunhas flexibles varas do ligustro. Cando estas observaron que eran causa da perda de liberdade do merlo, festexaron o caso, dirixíndolle estas palabras: 

-Oh merlo! Aquí estamos, non consumidas aínda polo lume, a pesar dos teus prognósticos: vémosche a ti preso antes que ti véxasnos queimadas!