Aforismos de Leonardo

617.- A noz e o campanario.- Sucedeu que a noz era levada por unha cornexa ao alto dun campanario. Deixola caer o paxaro nunha greta do muro, e así a noz viuse librada do mortal pico da cornexa. Suplicou entón ao muro que a socorrese, pola graza que Deus concedéralle de ser tan eminente e ornado de belas campás de tan venerable son; e que non a abandonase na desdicha que lle impediu caer baixo as verdes ramas do seu vello pai e sobre a branda terra cuberta de follas caídas, realizando así o voto que fixera mentres se achaba no fero pico da fera cornexa, de acabar a súa vida, se escapaba deste perigo, en calquera modesto recunchiño. Movido a compaixón, consentiu o muro en hospedala no lugar onde ela caera. Ao pouco tempo, empezou a noz a abrirse e botar raíces por entre as fisuras das pedras e ramas fóra da súa cova, ata que estas ramas eleváronse por encima do edificio e aquelas raíces, cada vez máis grosas e retortas, abriron os antigos muros e sacaron as pedras dos seus vellos sitios. Tarde e en balde deplorou entón o campanario a razón da súa desgraza, cando viu en pouco tempo arruinados os seus muros.