Vendo o castiñeiro a un home que, rubido sobre unha figueira, dobraba as súas ramas cara a si e delas arrincaba os maduros froitos que ía metendo na aberta boca para rompelos e dilacerarlos cos duros dentes, empezou a sacudir as súas longas ramas e a dicir:
-Oh, figueira, canto menos que eu debes ti á natureza! Observa como dispuxo ela, para mellor gardar aos meus doces fillos, vestilos primeiro dunha delgada camisa e envolvelos logo nunha pel espesa e resistente; e aínda, non satisfeita de tanto favorecerme, construíulles unha sólida habitación, defendida por espiñas abundantes e agudas, a fin de que as mans do home non poidan danala.
A figueira entón botouse a rir xunto cos seus fillos, e cando concluíu de rirse, contestou así:
-Ti ignoras que o home emprega pértegas, pedras e sarmientos, para facer baixar as túas ramas e privalas dos froitos, os cales, caídos ao chan e golpeados cos pés ou con pedras, saen estragados e maltreitos fóra da fortificada casa. A min, namentres, os homes trátanme con mans coidadosas e non -como a ti-, con paus e pedras.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.