As pinturas realizábanse coa técnica do amorne usando, indistintamente, como aglutinante do pigmento clara de ovo ou unha disolución de auga con resina ou goma arábiga. Os pigmentos estaban preparados con sustancias naturais como o ocre, do que se obtiña o vermello e o amarelo, a malaquita, para o verde, o carbón para o negro, o yeso para o branco e un composto de cobre, sílice e calcio para o azul.
No enlucido utilizábase unha mestura fangosa á que se lle engadía palla para darlle maior consistencia, que adoitaba colorearse en amarelo, gris ou branco. Tras preparar a parede, trazábase o contorno da figura en vermello e despois enchíase en cores planas, nunha gama que comprendía o negro, azul, vermello, verde, amarelo e branco.
A boa conservación das pinturas débese a que estiveron protexidas no interior das tumbas, lonxe de calquera axente exterior prexudicial. Ademais, o clima seco da zona favoreceu a súa conservación. Con todo, os pigmentos que cubrían os relevos exteriores nos paramentos dos templos perdéronse, xa que a acción constante dos axentes atmosféricos deteriorounos completamente.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.