HISTORIA DA ARTE

Outras estatuas, semellantes ao modelo «cubo», son variantes que presentan os brazos pegados ao corpo e as mans sobre as pernas. Estas aparecen cubertas por un faldón liso, onde hai inscricións. Destacan as estatuas do intendente de obras de Amenofis III, Amenhotep, quen aparece representado en diversas etapas da súa vida: como escriba mozo, coa expresión reflexiva, ou convertido nun ancián de aspecto ensimesmado. En ambos os casos hai inscricións que narran a súa vida.

Variación do canon: a reforma de Tell-o-Amarna
Amenofis IV emprendeu unha reforma sobre a ortodoxia relixiosa que sacudiu os cimentos do panteón exipcio. Nunha declaración de monoteísmo sen precedentes, o faraón adxudicouse o epíteto de Akhenatón, prodigando toda a súa fe cara a Atón, o disco solar, a forza que infunde vida á Terra. Abandonou o culto aos demais deuses e propuxo a procura da verdade. Estes novos ideais reflectíronse inmediatamente na arte. Akhenatón trasladou a capital ao norte de Tebas e fundou a cidade de Tell-o-Amarna, onde estableceu o centro de culto a Atón. Alí abríronse talleres artesáns nos que se plasmou a nova iconografía. O canon non se modificou radicalmente. Introducíronse unha serie de cambios que acentuaban a expresividade no rostro, apartándose así do modelo de «eterna mocidade». Akhenatón levantou en Karnak un templo solar (actualmente desaparecido) no que había un pórtico rodeado de alicerces con estatuas que o representaban. Deste conxunto de estatuas colosais consérvanse vinte e oito exemplares, repartidas entre o Museo Exipcio do Cairo e o Museo do Louvre de París. O rostro do faraón alárgase e o cranio adquire unha deformación ovoide. Os ollos son oblicuos e almendrados, os beizos sumamente carnosos. O pescozo presenta unha esaxerada esbeltez e o peito queda afundido. A liña da pelvis rebáixase de maneira que o ventre cae pesado sobre ela. As extremidades, brazos e pernas, delgadas en comparación co torso, dan sensación de fraxilidade. O resultado é unha figura que desprende unha aureola mística, extrañamente deforme e de aspecto máis humano que as estatuas de épocas anteriores.