Era un amplo cuadrilátero (dez metros de lonxitude, seis de anchura e cinco de altura) no que as interseccións das paredes estaban recubertas por paneis. Un teito luminoso, decorado con lixeiros arabescos, distribuía unha luz clara e suave sobre as marabillas acumuladas naquel museo. Pois dun museo tratábase realmente. Unha man intelixente e pródiga reunira nel tesouros da natureza e da arte, con esa artística desorde que distingue ao estudo dun pintor.
Unha trintena de cadros de grandes mestres, en marcos uniformes, separados por resplandecientes panoplias, ornaban as paredes cubertas por tapices con debuxos severos. Puiden ver alí teas valiosísimas, que na súa maior parte admirara nas coleccións particulares de Europa e nas exposicións. As diferentes escolas dos mestres antigos estaban representadas por unha madona de Rafael, unha virxe de Leonardo dá Vinci, unha ninfa do Correggio, unha muller de Tiziano, unha adoración de Veronese, unha asunción de Murillo, un retrato de Holbein, un frade de Velázquez, un mártir de Ribera, unha festa de Rubens, dúas paisaxes flamencas de Teniers, tres pequenos cadros de xénero de Gerard Dow, de Metsu e de Paul Potter, dúas teas de Gericault e de Prud’hon, algunhas mariñas de Backhuysen e de Vernet. Entre as obras da pintura moderna, había cadros asinados por Delácroix, Ingres, Decamps, Troyon, Meissonier, Daubigny, etc., e algunhas admirables reducións de estatuas de mármore ou de bronce, segundo os máis belos modelos da Antigüedade, erguíanse sobre os seus pedestais nos ángulos do magnífico museo.
O estado de estupefacción que me augurou o comandante do Nautilus comezaba xa a apoderarse do meu ánimo.
-Señor profesor -dixo aquel home estraño-, escusará vostede o descoido con que lle recibo e a desorde que reina neste salón.
-Señor -respondín-, sen que trate de saber quen é vostede, podo recoñecer en vostede un artista?
-Un afeccionado, nada máis, señor. Noutro tempo gustaba eu de coleccionar estas belas obras creadas pola man do home. Era eu un ávido coleccionista, un infatigable buscador, e así puiden reunir algúns obxectos inapreciables. Estes son os meus últimos recordos desta terra que morreu para min. Aos meus ollos, os seus artistas modernos xa son antigos, xa teñen dous ou tres mil anos de existencia, e confúndoos na miña mente. Os mestres non teñen idade.
-E estes músicos? -preguntei, mostrando unhas partituras de Weber, de Rossini, de Mozart, de Beethoven, de Haydn, de Meyerbeer, de Herold, de Wagner, de Auber e de Gounod, e outras moitas, esparexidas sobre un piano-órgano de grandes dimensións, que ocupaba un dos paneis do salón.
-Estes músicos -respondeu o capitán Nemo- son contemporáneos de Orfeo, pois as diferenzas cronolóxicas bórranse na memoria dos mortos, e eu estou morto, señor profesor, tan morto como aqueles de os seus amigos que descansan a seis pés baixo terra.
O capitán Nemo calou, como perdido nunha profunda fantasía. Mireille cunha viva emoción, analizando en silencio os trazos da súa fisonomía. Apoiado nos seus cóbados sobre unha preciosa mesa de cerámica, el non me vía, parecía esquecer a miña presenza.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.